Incubated 17 in teken van rauwe Amerikaanse rock

Sic Alps geeft lekker lawaaiige indieshow, Dan Sartain rammelend voorafje

Wouter de Waal ,

Misschien kwam het doordat er deze editie slechts twee acts op het programma stonden, waarvan er één (Dan Sartain) bovendien pas laat werd toegevoegd. In ieder geval was het tamelijk rustig bij Incubated afgelopen donderdag in Paradox, wat gelukkig echter weinig afdeed aan de energie van beide Amerikaanse rockbands die deze avond het podium deelden.

DAN SARTAIN
De bijeenkomst begint iets later vanwege een kleine vertraging van zuidelijke rocker Dan Sartain en zijn drummende maatje, maar als het tweetal eenmaal is gearriveerd, kan men direct aan de slag. Sartain is namelijk niet het type muzikant dat eerst een bak techniek in orde moet brengen alvorens een noot te kunnen spelen: het inpluggen van zijn gitaar volstaat.

Afgaande op zijn vrij logge instrument en strak naar achter gekamde haar zou je licht kunnen vermoeden met een rockabilly gozer te maken hebben, en dat is eigenlijk niet eens zo ver bezijden de waarheid. Hij bekijkt het genre echter door de bril van een punker, met een soort van nostalgische garageversie van de Ramones als muzikaal resultaat.

Losjes werkt de zanger/gitarist zich gesteund door zijn trommelaar door een ter plekke geconstrueerde set van eigen werk en covers, waarbij het duo soms ook stuivertje wisselt – hetgeen een nog rommeliger klank oplevert.

Het gaat dit tweetal dan ook niet om het verzorgen van volkomen foutloze uitvoeringen, maar veeleer om het creëren van een elementaire rockperformance. Daarin slaagt dit duo heel aardig, ook al betoont men zich deze avond wat knorrig.

SIC ALPS
Met Sic Alps verruilen we het diepe zuiden voor de westkust, waar een beduidend vriendelijker klimaat heerst, wat overigens niet wil zeggen dat we ook meteen in zachter muzikaal vaarwater terechtkomen. Het vrij vers ogende indiecombo doorspekt zijn prima in elkaar gestoken liedjes namelijk met herrie-uitbarstingen, waarin vooral de 'sologitarist' erg bedreven is.

Qua geluid laat de band zich niet voor één gat vangen: de groep heeft duidelijk goed geluisterd naar verwante acts en uit al die invloeden een divers geluid gedestilleerd, dat varieert van alternatieve country tot introverte rammelrock.

Wat de voorkeur voor explosies van puur geluid betreft, is de echo van The Velvet Underground en Sonic Youth onmiskenbaar, iets wat vooral aan de dag treedt in de collectieve klankcatharsis die dit boeiende concert op voorbeeldige wijze afsluit.

Het publiek mag het deze zeventiende Incubated editie dan een beetje hebben laten afweten, de selecte groep die wel aanwezig is, kan na deze klinkende finale met een opgeruimd gemoed naar huis.