Faal slaagt glansrijk met albumpresentatie in Stage01

Ophis en Ataraxie zorgen voor toepasselijke omlijsting

Wouter de Waal ,

Het was een mooie avond voor doomliefhebbers afgelopen vrijdag in 013. Waar het Duitse Ophis de toon zette en het Franse Ataraxie zorgde voor een duistere muzikale nachtgedachte, stal het daartussen optredende Faal de show met een prima opgebouwde set waarin de nieuwe plaat ‘The Clouds Are Burning’ aan het publiek werd voorgesteld.

OPHIS
Het bal wordt in stijl geopend door de oosterburen van Ophis, die een slepende introductie verzorgen welke bij tijd en wijle behoorlijk herinnert aan genregrootheid My Dying Bride in hun vroegere, sterk door death metal beïnvloede dagen. Met een traditioneel instrumentarium van drums, bas en twee gitaren plus diepe, grauwende doodsvocalen zet het viertal niets ongehoords neer, maar dat doet verder niet af aan de kwaliteit van het concert. Een stemmig en bevredigend begin van deze drukbezochte doemsamenkomst.

FAAL
Vervolgens betreden de lokale helden van Faal het podium. Dat vergt nog wat passen en meten, want men is maar liefst met zijn zessen, mede door de sfeerbevorderende toevoeging van toetsen aan het bandgeluid. Vandaag presenteert de groep zijn verse, op het illustere Ván Records uitgebrachte album onder welhaast ideale condities: het geluid is helder en in balans, de band in vorm en het voor een belangrijk deel uit vrienden en bekenden bestaande publiek geïnteresseerd. Het resulteert in een sterke performance, die ook qua opbouw prima in elkaar zit: relatief trage, ingetogen stukken worden goed afgewisseld met rappere, waarin een enkele keer zelfs naar beste black metal gebruik een blastbeat passage opduikt. Uiteindelijk besluit een schitterend collectief kabaal dit optreden van hoogstaand niveau, waarin de band zijn naam tot eigen glorie allerminst eer aandoet (hoewel men zoals allen altijd en overal natuurlijk vast wel ergens in gefaald heeft).

ATARAXIE
Aan het Franse Ataraxie rest tot slot de ietwat ondankbare taak het publiek na deze geslaagde demonstratie van nog wat aanvullend zwaar vermaak te voorzien. Het helpt in dezen niet echt dat de band zo mogelijk nog meer werk maakt van eindeloos slome passages dan zijn voorgangers, wat in combinatie met de wegvallende concentratie van een groot deel van de aanwezigen zorgt voor bepaald niet optimale speelomstandigheden. De Fransen tonen echter in ruime mate te beschikken over de gemoedsrust waar hun bandnaam naar verwijst, en werken zich (een enkele valse start daargelaten) onverstoorbaar door een zeker niet verkeerde doomset. Een sfeervol slot van een geslaagde bijeenkomst.