Wie weet moet de dichter van tevoren even moed indrinken, in ieder geval wordt het eerste half uurtje van de presentatie gekenmerkt door een leeg podium. Rond de klok van negen verschijnt er echter spontaan een rondborstige vrouwe op de planken, die getuige het naamkaartje op haar pakje Janine heet en zo de tweelingzus van Swarth zou kunnen zijn. Zij fungeert vandaag als ‘spreekstalmeesteres’, draagt vunzige gedichten voor en verhaalt over Lolo Ferrari en haar mannelijke pendant Tietenjos/Titios, lijdend voorwerp van de Tantaluskwelling die het begrip ‘onsterfelijke lever’ een wat nare bijsmaak geeft.
Verder stelt zij ons voor aan Efrat Zehavi, een van oorsprong Israëlische kunstenares die nog voordat zij onze taal machtig was al gefascineerd raakte door de voordrachtskunst van Swarth en tegenwoordig filmbeelden maakt bij diens gedichten. Vandaag wordt een negen minuten durende uitsnede daaruit vertoond, die de rauwe, fysieke beeldspraak en de duistere toon van Swarths werk buitengewoon knap naar het doek vertaalt. Zeker één van de hoogtepunten van de avond.
Daarna moeten er natuurlijk live een paar gedichten van de nieuwe bundel voorgedragen worden, waarvoor Janine de hulp van gitarist Frank Crijns inroept. Zelf begint ze na herneming van de voorgaande dichtbundel een striptease act, waarin ze zich tot niemand minder dan de dichter in eigen persoon ontpopt (ja ja, lieve kijkbuiskinderen). Op de geïmproviseerde klanken van Crijns brengt hij zijn nieuwe werk met verve voor het voetlicht, daarbij zijn stem soms vervaarlijk vervormend met behulp van een knoppenkastje. Een aparte, maar succesvolle presentatiewijze, die de stemming van de gedichten heel goed weet te treffen.