Castle behekst Little Devil met occulte rock

Attic brengt overtuigende ode aan Mercyful Fate

Wouter de Waal ,

Dat het Duitse Ván Records stevig voet aan de grond heeft gekregen in onze contreien (iets waar we bijzonder blij om kunnen zijn) bewees het gratis optreden van Castle afgelopen woensdag in Little Devil nog maar eens. De authentieke en gepassioneerde performance van dit Amerikaanse drietal gaf de thuisblijvers ondubbelzinnig ongelijk.

ATTIC

Voor het zover is, mag het Duitse Attic (dat naar eigen zeggen voor het eerst concerteert op Nederlandse bodem) de zaal opwarmen. De groep is op het laatste moment aan het affiche toegevoegd en qua genre nogal verschillend van de hoofdact, maar dat hindert niet. Zeker omdat daar men wat duistere theatrale uitstraling betreft wel aardig overeenkomt met de Amerikaanse collega’s. Attic blijkt bovenal ernstig gefascineerd door Mercyful Fate/King Diamond, iets wat zowel tot uiting komt in de gotisch geschminkte gezichten, kandelaars en doodshoofden op het podium als in de traditionele heavy metal inclusief hoge vocale uithalen die men te berde brengt. Tussen de nummers door wordt de sfeer nog bevorderd door geluidsfragmenten uit horrorfilms over heksenvervolgingen en aanverwanten, en met de afsluitende Pentagram cover Dying World laat de band horen ook de oudere meesters te beheersen. Origineel kun je het recept natuurlijk niet noemen, maar pittig en effectief is deze ouderwetse start zeker. 

CASTLE

Wel oorspronkelijk is het optreden van Castle, het Amerikaanse trio dat vanavond ten overvloede laat zien dat de psychedelische reservoirs van San Francisco schier onuitputtelijk zijn. Onder bezwerende aanvoering van aanlokkelijke heks Elizabeth Blackwell, die de vocalen en het basspel voor haar rekening neemt, laat het drietal een eigenzinnig, meeslepend rockgeluid horen dat niet gemakkelijk onder één noemer te plaatsen valt, maar desondanks direct vertrouwd klinkt. Frontvrouw, gitarist/bandbrein Mat Davis en drummer Al McCartney zijn uitstekend op elkaar ingespeeld en brouwen gezamenlijk een geestverruimende drank die blijft smaken naar meer, getuige ook de enthousiaste respons van het publiek na afloop van de set, die een stevige toegift onvermijdelijk maakt. Met een vanzelfsprekende zwier beweegt de band zich door zijn hecht geconstrueerde nummers, waarin de gitarist vaak toch nog genoeg ruimte weet te vinden voor gedrongen, sterke solo’s. Geen wonder dat we deze buitengewoon getalenteerde drie-eenheid waarschijnlijk terug gaan zien op Roadburn 2013.