Mountain King Jon Oliva raspt zich een weg door 013

Kingcrow en Max Pie aardige voorafjes

Wouter de Waal ,

De vele woeste levensjaren waren Jon Oliva afgelopen vrijdag van het lijf af te lezen, maar met behulp van de nodige versnaperingen sloeg hij zich toch weer door een heel arsenaal klassieke liederen en het ‘Hall Of The Mountain King’ album. De tijd mocht de oud Savatage frontman dan wel hebben aangevreten, de muziek bleef fier overeind.

KINGCROW
De avond start tamelijk kalm met het Italiaanse progressieve rockgezelschap Kingcrow, dat de twijfelachtige eer heeft voor een grotendeels lege zaal te spelen: iets wat ongetwijfeld te maken heeft met het feit dat de band een half uur eerder heeft moeten beginnen dan de aangekondigde aanvangstijd. Wie rond de klok van achten binnendruppelt, kan echter nog net de uitgebreide finale van dit concert meemaken. Een beetje jammer, maar anderzijds zullen er ook niet veel Savatage/Oliva adepten zijn die reikhalzend naar het optreden van deze ambachtelijke, maar niet uitzonderlijke groep hebben uitgekeken.
 

MAX PIE
De degelijke ambiance wordt adequaat voortgezet door het Belgische Max Pie, dat overigens over meer ballen blijkt te beschikken dan de voorgaande band. Had de groep afgelopen najaar in de Kleine Zaal van deze poptempel nog te lijden onder een abominabel geluid, vandaag kan het viertal zich op het hoofdpodium revancheren met een vakkundige heavy metal show, waarin een belangrijke rol is weggelegd voor het complexe solowerk van de gitarist - een grote troef van deze band. De presentatie is echter nog een tikje statisch en het materiaal zou wel wat meer afwisseling kunnen gebruiken. Niettemin een aardige opwarmer voor het hoofdprogramma.

JON OLIVA’S PAIN
Het publiek is vanavond echter vanzelfsprekend gekomen voor de live uitvoering van de vijfentwintig jaar oude ‘Hall Of The Mountain King’ schijf door Oliva en band. Voor het zover is, passeren er echter nog heel wat krakers van andere Savatage albums de revue (‘Gutter Ballet’, ‘Edge Of Thorns’, ‘Tonight He Grins Again’). Zoals bekend is de tand des tijds niet bepaald aan de zanger/pianist voorbij gegaan, wat vanavond nog eens geïllustreerd wordt door de soms bijna beangstigend wiebelige wijze waarop hij zich door enkele van deze nummers heen wurmt in combinatie met zijn stevige drankbehoefte. De band heeft zijn zaakjes echter prima op orde en de stukken zitten bovendien zo goed in elkaar dat ze hoe dan ook blijven staan als een huis. Goed voorbeeld is ‘Ghost In The Ruins’, oorspronkelijk het vehikel voor misschien wel de beste Criss Oliva solo op plaat en vandaag aanleiding voor een bijzonder virtuoos duel tussen de gitaristen. Het nummer wordt toepasselijk opgedragen en zowel Criss als de vorig jaar overleden JOP gitarist Matt LaPorte.

Vervolgens wordt met ’24 Hours Ago’ de ‘Hall Of The Mountain King’ reeks ingezet, voorzien van opvallend helder en kenmerkend eerlijk commentaar door Oliva (zoals zijn opmerking dat Savatage zeker opgedoekt zou zijn als producer Paul O’Neill niet zijn tijd, geld en passie in de band gestopt had). In tegenstelling tot wat gebruikelijk is bij live albumuitvoeringen wijken Jon en consorten af van de nummervolgorde op plaat om te kunnen eindigen met het grootse titelstuk. Dat werkt inderdaad ongetwijfeld beter dan het origineel in zijn oorspronkelijke sequentie spelen, zoals het ook een uitstekende vondst is ‘Child In Time’ van Deep Purple over te laten gaan in de massaal meegezongen afsluiter ‘Believe’. Oliva mag dan als zanger en muzikant al lang niet meer op de toppen van zijn kunnen zijn, er zijn nog steeds weinig lieden binnen het metal genre of daarbuiten die zo weten te ontroeren als deze man – ook als hij zich soms als een grote baby gedraagt op het podium. Hopelijk is het hem vergund dat nog vele jaren te kunnen doen, totdat de tijd hem definitief verbruikt heeft.