Het vorige optreden in 2008 schijnt sommige bezoekers nogal te zijn tegengevallen, mede door de statische podiumpresentatie van de hoofdman. Nu wordt ultralinkse dominee Jourgensen zoetjes aan natuurlijk ook een dagje ouder, maar eigenlijk kennen we hem niet anders dan staande achter zijn sinistere doodshoofdkatheder, alles vervloekend dat rijk, rechts en religieus is. Overigens waagt hij zich vanavond geregeld aan een wandeltje, maar er wordt dan ook een dvd opgenomen, dus hij heeft nog een extra reden om het publiek zo enthousiast mogelijk te krijgen. De visuals spelen daar ook een belangrijke rol in, en die zijn zoals te verwachten was ook nu weer uitstekend. De ziedende soundtracks van Al en zijn maten vinden een zeer natuurlijk pendant in de verontwaardiging opwekkende beelden van (oorlogs)geweld, demagogie en hebzucht. Die beelden illustreren ook meteen mooi de thematiek van elk nummer, die soms moeilijk valt af te leiden uit het geschreeuw van de nog immer vitale Al. Wat dan wel tegelijkertijd opvalt is de gedateerdheid van enkele van zijn strijdliederen, maar dat is helaas een van de nadelen van het schrijven van politiek geëngageerd materiaal. Kijk, zo’n uitspraak van Hitler in Mein Kampf (die bij een van de eerdere nummers voorbij komt) dat de westerse mogendheden voor hun oliebehoefte de blikken naar het (Midden-)Oosten zullen moeten richten, die blijft waar zo lang de ‘beschaafde’ wereld zo aan energie verslaafd blijft als ze op dit moment is. Maar al die beelden over Bush en al zijn misdaden, waar Jourgensen plaat na plaat over heeft volgepend, die zijn in 2012 al recente historie geworden. Dat doet verder niets af aan de kwaliteit van het songmateriaal, natuurlijk, en er zijn altijd nieuwe ontwikkelingen die je kunt becommentariëren – zo is het nummer ’99 Percenters’ uiteraard geïnspireerd door de Occupybeweging.