D.R.I. grijpt 013 ouderwets hard bij de lurven

MilkMan, Toxic Shock en Sex Drive geven luid startsignaal

Wouter de Waal ,

Ze mogen dan al dertig jaar in de weer zijn, de Amerikaanse crossover pioniers van D.R.I. vertoonden afgelopen vrijdag in de Kleine Zaal nauwelijks tekenen van metaalmoeheid. Met een waar spervuur van hardcore/thrash nummers wist het viertal het publiek binnen de kortste keren fiks in beroering te krijgen.

Sex Drive

Iets voorbij de klok van achten bijt het Bossche Sex Drive het spits af met een energieke portie hardcore die meteen de toon zet voor de avond. Hoewel het enthousiasme op het podium zeker aanvankelijk nog behoorlijk contrasteert met de begeestering in de zaal, ragt de band met zijn sterk opgebouwde set gaandeweg enige zware jongens in beweging. De groep vermijdt dan ook effectief eventuele dode momenten in de show: zelfs in de pauzes tussen nummers laat de gitarist zijn doorschijnende instrument stevig doorscheuren. Een succesvolle start van deze bijeenkomst.

Toxic Shock

Het Vlaamse Toxic Shock gooit het vervolgens wat meer over de thrash boeg en komt duidelijk met de bedoeling het publiek te ontketenen. De onderlegdheid van de band en de enorme gedrevenheid van de frontman zijn daarbij onloochenbare kwaliteiten, maar het ware wellicht slimmer geweest als de groep eerst had ingezet op een soepel verlopende set om het publiek in de juiste cadans te brengen. Nu vallen er anders dan bij de vorige band erg veel gaten in het programma, waardoor de woeste uitvallen van de zanger geen nut hebben. Volgende keer beter.

Milkman

De avond zou natuurlijk niet compleet zijn als onze lokaal beruchte melkmannetjes niet even langs zouden komen rijden. Dankzij de smerige imbecielen die vandaag de hoofdschotel serveren, kan Tilburg (en wijde omgeving) al bijna twee decennia genieten van de rappe teringherrie die dit gezelschap graag uit de speakers laat knallen. Vandaag trakteert het kwartet (plus gastimbeciel) ons wederom op een fijne bak kwaliteitsbagger die ongeveer even zwaar op de maag ligt als de collectieve massa van deze forse mannen. Het ideale muzikale voorafje bij een D.R.I. show. 

D.R.I.

Na het verstouwen van de vorige drie bands heeft het publiek zichtbaar weinig moeite zich in beweging te zetten bij D.R.I. De gemoedelijke Amerikaanse zuiderlingen staan nog nauwelijks op het podium of ze vinden een kolkende menigte voor zich, wat allicht ook wel iets te maken heeft met het buitengewoon pakkende karakter van hun ruwe mix van hardcore, punk en thrash. Onder energieke aanvoering van Cracks In The Wall bassist Frankie Deny wordt er bovendien al snel lustig van het podium gesprongen, waarna de feestvreugde tot nog grotere hoogte wordt gedreven door een spontane dansperformance van een op de planken getilde vrouwelijke fan uit het verre Hongarije.

Het op zichzelf al kwiek voortschrijdende concert komt zowaar nog in een stroomversnelling ter hoogte van het klassieke ‘I Don’t Need Society’, dat het startschot vormt voor een hele reeks vlotte oude krakers die het publiek in bijzondere vervoering brengen. Nadat iedereen volop gelegenheid heeft gekregen zich al dansend, springend, zingend en schreeuwend volledig uit te putten, is het feest met enige toegiften echter alweer gedaan. Een ouderwets sprankelend en uitgelaten crossover partijtje.