Te beginnen met de rasbrabanders van Witness The Fall. Op dat begin moesten we overigens wel even wachten, want toen we zo rond half negen (aangegeven aanvangstijd: acht uur) de tent binnenkwamen, was men nog rustig aan het soundchecken en maakte men in de verste verte nog geen aanstalten het concert binnen afzienbare tijd te beginnen. Kijk, een kroegconcert is iets anders dan een optreden in een strak geregisseerde poptempel als 013, dat begrijpen we wel, maar als je uiteindelijk bijna twee uur na de vermelde aanvangstijd pas begint met je optreden, dan stel je het geduld van de tijdig aanwezigen wel erg op de proef. Wellicht wilde men nog even wachten tot er wat meer publiek binnen was, want, het moet gezegd, deze nationale feestdag bleek niet het ideale tijdstip om een concert te organiseren. Behalve wat aanhang van WTF en enkele eenzame Sinterklaasvlieders die in de loop van de avond komen binnendruppelen, blijft het erg leeg in de achterzaal van Extase.

Over dit alles niet te lang getreurd, want het optreden van Witness The Fall maakt dat lange wachten uiteindelijk meer dan goed. De melodieuze metalcore van deze gezellige gasten zit professioneel in elkaar en wordt met overtuiging gebracht. De band speelt veruit het welluidendst deze avond, en de schaarse vrouwen in het gezelschap pinken stiekem menig traantje weg. Men zal het sowieso een hele eer hebben gevonden te openen voor het New Yorkse Divider, die als zanger Chris Tzompanakis van legendarische metalcoreformatie Skycamefalling in de gelederen hebben. Een mooi begin van de avond, dat de meegebrachte aanhang ruimschoots bevredigd zal hebben.

Echt geknald wordt er wat ons betreft echter pas door de band met de meest achterlijke naam deze avond, The Rodeo Idiot Engine. Op het affiche stonden ze aangekondigd als Frans, maar het is een stuk veelzeggender om op te merken dat deze jongens uit het Baskenland komen. Valt het u ook op, dierbare lezer, hoeveel bands, en dan met name hardcore/punkbands, er uit deze kleine streek afkomstig zijn? Een sterke culturele identiteit is zeer stimulerend voor het culturele leven, dat blijkt maar weer, en de kleine bergbewoners gaan er vanavond dan ook flink tegenaan. Bergvolken zijn trots en strijdbaar, dat weet iedereen, en als we het nog niet wisten, dan bewijzen deze idioten het wel aan den lijve. Hun technische hardcore, waarin we moeiteloos verwijzingen naar een band als The Dillinger Escape Plan horen, weet het metalcorepubliek vandaag, een enkele uitzondering daargelaten, maar weinig te bekoren, maar dat weerhoudt de getergd krijsende frontman er niet van energiek voor de toeschouwers op en neer te hopsen. En niet alleen de frontfiguur laat zien over voldoende energie te beschikken – ook de gitarist springt graag van het podium, en de bassist rent zelfs een keer dwars door het kluitje verschrikte mensen heen. Voor de buitenstaander kan dit agressief overkomen (het barmeisje heeft zich overigens al vanaf het begin aan het uiterste einde van de bar verschanst, klaar om zo nodig weg te sprinten), maar de ingewijde is het duidelijk dat men er niet op uit is iemands botten te breken, maar gewoon een beetje sfeer wil maken op deze feestdag. Wat ons betreft zowel qua inzet als qua spelkwaliteit het hoogtepunt van de avond.

De echte volhouders van deze avond worden beloond met een optreden van Big Apple’s Divider, een stelletje halve communisten met een bijna onbegrijpelijke zelfhaat. De bassist heeft ons in elk geval de hele avond proberen te overtuigen van zijn overzichtelijke wereldbeeld, dat erop neerkomt dat Amerika in alle opzichten zuigt en Europa daarentegen in elk opzicht fantastisch is, en hoewel de op deze manier gevleide aangesprokene er wel hier en daar wat tegen in probeert te brengen, duldt deze overigens vriendelijke knaap duidelijk geen tegenspraak. Even uitgesproken en polariserend als deze maatschappijvisie blijkt de muziek van Divider, die recht door het midden gaat en, hoewel vooral schatplichtig aan sludge en hardcore en bijna volledig ontdaan van melodie, zodoende menig metalcorehart sneller laat kloppen. Des te jammerlijker is het dat men maar zo kort speelt, maar blijkbaar vindt men de avond wel lang genoeg geweest; wellicht willen ze ook hun kruit droog houden voor wat drukker bezochte shows. Hoe dit ook zij, een kort maar krachtig einde van een fijne harde muziekavond. Nu dus ook te beleven in Extase.