Het is een groot raadsel waarom Pete and the Pirates (nog) niet is doorgebroken. De vrolijke indierock die het Britse vijftal brengt is beter dan het werk van de Kaiser Chiefs en ligt lekkerder in het gehoor dan Franz Ferdinand. De singel ‘Mr. Understandig’ uit 2008 leek even een hit, maar het grote succes bleef uit. Totaal onterecht want als Pete and the Pirates iets goed kan is het goede, aanstekelijke liedjes schrijven!

Een halfgevulde Kleine Zaal wordt opgewarmd door het Rotterdamse Rats on Rafts. Post-punk met new wave, het klinkt vooral lekker eighties. Het gitaarwerk is goed en verrassend vrolijk en strak. De zang daarin tegen dreigt vaak saai en lelijk te worden. De Ramones bewezen al dat twee minuten voor een nummer lang genoeg zijn maar Rats on Rafts melkt zijn nummer eindeloos uit, waardoor de energie in kakt. Het voorprogramma duurt dan ook iets te lang.

In tegenstelling tot Rats on Rafts weet Pete and the Pirates precies op het hoogtepunt van een nummer te stoppen. In een goed halfuur jast de band er dan ook bijna zijn gehele oeuvre doorheen. Nergens boet de band in aan kwaliteit, strak gitaarspel en erg mooie samenzang. Pete and the Pirates mag zichzelf de koning van de geniale gitaarriffs noemen. Met twee, en soms drie, gitaren maakt de band fantastische melodieën en fijne ritmes. Stilstaan bij Pete and the Pirates is onmogelijk.

Dit alles presenteert de band met een uitgestreken smoel alsof de heren bezig zijn met archiefwerk in plaats van een feestelijk optreden. De lulligheid van de bandleden draagt bij aan de lol van een optreden van Pete and the Pirates. Het publiek wordt steeds uitzinniger en tijdens de toegift ontstaat er zelfs een pit.

De tweede plaat van de band, is in mei 2011 uitgekomen met nummer als Winter 1, United en Half Moon Street ligt het grote succes misschien toch nog binnen handbereik.