De avond wordt geopend door de Utrechtse band Someday (voorheen Cool Jimmy). De band rond zanger Karim ter Veer brengt gitaarpop die soms doet denken aan nummers van Wyatt. Het is zeker niet verkeerd om te horen, op de cover van P!nk na. Niet meer doen jongens.

Het hoofdprogramma dan. De Amsterdamse Jenny Lane bracht haar album, Life Is Like A Chox Of Bogglets, uit en tourt momenteel door Nederland. Terwijl ze het podium betreedt, deelt ze snoepjes uit aan het publiek. Dat het een vrolijke avond moet gaan worden, is dan al direct duidelijk.

Twee dingen vallen op: ze heeft een geweldige stem en ze ziet er prachtig uit. Even schiet een verbastering van een Beatles-nummer door de hoofden. “Jenny Lane is in my ears and in my eyes”. Ook de band die ze mee heeft genomen is in orde. In de zaal echter, overheerst het volume van de band nogal waardoor de zang wegvalt en dat is jammer. Alleen de cover van Katy Perry’s fireworks en de rustigere nummers van de plaat komen echt over. Ook de achtergrondzang die deels uit de computer komt werkt niet echt mee aan de sfeer. Doordat Jenny op het podium ook erg druk is, is ze tussen de nummers door wel toe aan wat extra adem.

Hoogtepunten zijn verder vooral Special Delivery, You Start A Fire en Whoopsydaisy. In de toegift komt Mark Ronson’s “Bang Bang Bang” nog voorbij. De meeste nummers zijn wel zo aanstekelijk dat de zaal aardig mee staat te bewegen en ook tijdens de gesprekken met het publiek blijkt daar ruim voldoende enthousiasme te zijn. Echt hangen blijf het echter niet. En dus kun je Jenny Lane het beste vergelijken met de snoepjes die zij uitdeelt bij opkomst: door de kleur- en smaakstoffen word je even enthousiast, maar dat gevoel zakt ook snel weer weg.