Wisten de uitbundige punkrock'n'rollers van The Stilettos vorm en inhoud nog op een mooie manier met elkaar te vervlechten in de Stage01 van 013, het Japanse Guitar Wolf richtte zich voornamelijk op vorm. Nog bizarder dan het feit dat The Stilettos voorprogramma was en Guitar Wolf hoofdact in plaats van andersom, was de constatering dat zo'n beetje het hele publiek alles wat de drie Japanners deden geweldig leek te vinden. Sterker nog, de bezoekers droegen de band letterlijk op handen en lieten zich gewillig door frontman Seiji beklimmen!
Een combinatie van de bewegingen van een jonge Mick Jagger en de pose op de hoes van The Clash' London Calling, zo is de houding van de schriele frontman/zanger/tamboerijnspeler Armand Hofstede (alias Ned Harris) van The Stilettos wel te typeren. Zijn rauwe performance contrasteert vrolijk met de hupse dansbeweginkjes van gitarist Henk Jan Hoekjen (alias Drs. Hook, al rijst de vraag waarom iemand met zo'n briljante naam een pseudoniem zou nemen) die eerder doen denken aan een braaf familiefeest dan aan de lekkere bak lawaai die deze punkrockers uit het Gelderse Heerde maken. Jammer genoeg is het publiek duidelijk nog in de opwarmfase.
Dit laatste is meteen vanaf het begin van het optreden van Guitar Wolf wel anders. Waar bij The Stilettos de meeste mensen nog naast de bar stonden, staat bij het zelfbenoemde “jet rock 'n' roll”-trio het leeuwendeel der bezoekers met welhaast kinderlijk enthousiasme pal voor het podium. In het begin van de act die Guitar Wolf is, is het nog wel grappig. Drie in het zwart geklede Japanners met zonnebrillen die zichtbaar iets te oud zijn voor de punkattitude die ze lijken te prediken. (Of hebben ze gehoord dat Quentin Tarantino een derde 'Kill Bill'-film wil gaan maken en willen ze het wél amusante Japanse damesbandje The 5. 6. 7. 8's uit deel 1 opvolgen?) Al gauw wordt het echter vermoeiend door het schrijnende gebrek aan afwisseling en kunde.
Zo is gitarist/schreeuwlelijk/frontman Seiji soms meer bezig met clowneske capriolen op zijn instrument en het vestigen van de aandacht op zichzelf in plaats van op de muziek. Dat de man sowieso onverstaanbaar is in zowel nummers als tussendoor en in ongeacht welke taal hij spreekt, helpt ook niet. Sterker nog, waar het bij sommige bands nog wel eens grappig en charmant is als een niet-Europeaan iets in het Nederlands of Engels probeert te zeggen, is het hier na een tijdje tamelijk irritant omdat het de boel enorm ophoudt. Seiji blijft namelijk herhalen wat hij zegt tot het begrepen wordt, en gezien zijn belabberde Engels duurt dat af en toe best lang. En dan is er nog de wisselende kwaliteit van drummer Toru. Zijn haar mag dan strak zitten, zijn spel is dat helaas niet altijd.
Gelukkig is er ook nog vrolijke ongein zoals het op de bühne halen van een van de gasten om deze vervolgens enkele nummers op de gitaar te laten rausen. Ook kan het moment dat Seiji op de handen van de concertgangers richting plafond geheven wordt op veel lachende gezichten rekenen. Om de muziek gaat het allang niet meer (ging het daar überhaupt om eigenlijk?) maar de eentonigheid is goddank doorbroken. Helaas wordt steeds navranter inzichtelijk dat het de band vooral om verheerlijking van de band gaat in plaats van de liefde voor muziek. Dit wordt het helderst bij het alleen in letterlijke zin hoogtepunt van de avond. Seiji haalt negen jongens uit het publiek op het podium om er een piramide van te maken. Vier op de grond, drie daar bovenop, twee daar weer bovenop en op de top als een wannabe-King of the World Seiji zelf. Het publiek smult ervan en de vraag borrelt op tot welke andere gênante handelingen de fans zich nog meer zouden laten verleiden door dit charlataneske trio dat inhoud negeert en geilt op zijn eigen vorm.