Het belooft eens een keer een rustig avondje te worden, deze zondag in de Little Devil, met twee akoestische duo's op het programma. De twee kernleden van het legendarische Magnapop hebben de afgelopen dagen een minitourtje door de omgeving gehouden en sluiten deze vandaag af in Tilburg. Maar eerst is het de beurt aan 'local heroes' Scarlet Stories om deze avond passend in te luiden.

SCARLET STORIES
Achter deze romantische naam gaat het koppel Lisette van den Berg en Bram te Kamp schuil. De eerste zingt en de laatste mag haar op de gitaar begeleiden. Doordat we te lang in het rookhok hebben gehangen, krijgen we slechts de laatste vier nummers van dit tweetal mee - schandelijk natuurlijk, maar gelukkig hebben we ze al eerder aan het werk gezien en de indruk dat we hier met een act met veel potentie te maken hebben, wordt vanavond wederom bevestigd.

Laten we eerlijk zijn - meestal steekt een lokaal voorprogramma kwalitatief zeer pover af bij een internationaal gerenommeerde hoofdact, maar vanavond lijkt bijna het omgekeerde het geval te zijn. Lisette kan zowel zoetgevooisd als krachtig zingen en het subtiele, complexe gitaarspel van haar begeleider vult haar literaire teksten prachtig aan.

De podiumpresentatie is wat ingetogen, om niet te zeggen verlegen - een groot redenaarster is mevrouw niet en meneer lijkt al helemaal het liefst naar de grond te kijken (nou ja, hij is ook veel met pedalen en dergelijke in de weer, dat helpt natuurlijk mee).

De schoonheidsfoutjes die er hier en daar insluipen, zullen waarschijnlijk ook vooral een kwestie van zenuwen zijn. Veel optreden is hier het devies, want het songmateriaal is goed en mag best met wat meer zelfvertrouwen gepresenteerd worden (hoewel een zekere knulligheid natuurlijk ook wel haar charme heeft).

Wanneer men de tijd vindt wat meer materiaal te schrijven dat kwalitatief van hetzelfde niveau is als het handvol nummers dat men nu heeft, zal niets een mooie toekomst voor dit duo in de weg staan. En dan hoeft men ook niet meer zo'n nare wraakzuchtige tekst te schrijven als die van het - overigens sterke - laatste nummer vanavond. Want wraakzucht, dames en heren, is geen teken van kracht, maar van een al te kwetsbaar zelfbeeld.

MAGNAPOP
Een ombouwpauze is in deze setting niet nodig, dus de dames van Magnapop beginnen vrijwel meteen na het voorprogramma te spelen. Magnapop heeft in haar lange loopbaan heel wat ijzersterke liedjes geschreven die iedereen die ze wel eens gehoord heeft in het geheugen zullen zijn blijven kleven, en net als de Nederlandse wapenbroeders van Bettie Serveert zal men het zonde hebben gevonden om die op de plank te laten verstoffen. Men heeft blijkbaar niet de middelen of de mogelijkheid om met de hele band te komen, dus moeten we het vanavond doen met Linda Hopper op zang en Ruthie Morris op (akoestische) gitaar.

Dat een goed liedje ook in zo'n minimale bezetting overeind blijft, wordt vanavond ruimschoots bewezen, maar toch mis je de backing van een hele band, zeker bij de fellere nummers. De frontvrouw blijkt goede herinneringen te hebben aan Nederland en wil die graag met het publiek delen, wat op zich heel aandoenlijk is, maar wel bijdraagt aan het 'vergane glorie'-sfeertje dat om het optreden van vandaag hangt.

Voor de diehard-Magnapopfans zal het vast een prettig weerzien zijn geweest met hun helden van weleer, maar deze performance roept bij de meer kritische bezoeker toch vooral het verlangen op deze skeletachtige uitvoeringen nog eens aangevuld te zien door een volwaardige band. Licht teleurstellend dus, dit concert, maar wanneer men nog eens kans ziet met een complete bezetting over de oceaan te reizen, zeker de moeite waard om een keer uit te checken.