Op deze aan God gewijde dag staan maar liefst vier satanische bands in het toepasselijk getitelde Tilburgse metalhonk. Men wilde natuurlijk rekening houden met de mensen die op de gruwelijke maandag vroeg op moeten staan, dus zou het feest vandaag al om zeven uur moeten beginnen. Een en ander liep niet helemaal zoals gepland, maar dat neemt niet weg dat het een interessant avondje werd...

WELTBRAND
Aan dit Nederlandse viertal valt de eer te beurt deze satansmis te mogen openen. Ze beginnen wat later dan gepland, maar hee, zeven uur is ook wel erg vroeg, hoewel de zaal al opvallend vol is.

Op de Devilsite stond eerder aangekondigd dat de band uit Liechtenstein zou komen en ons neoklassieke darkwave kwam voorschotelen, maar die band heet toch echt WeltenBrand - ach, iedereen maakt wel eens een foutje. De frontman blijkt er wel om te kunnen lachen, op een cynisch-droogkomieke wijze dan, die hij tussen de nummers door wel meer tentoonspreidt (''bedankt voor het betalen van de huur'' - een opmerking, waaruit wij menen te mogen afleiden dat hij uitzonderlijk weinig huur hoeft op te hoesten).

Eigenlijk lijkt zijn manier van doen behoorlijk op die van Peter Steele, en nu we het er toch over hebben, dat bandlogo van zeis en hamer kan ook best wel eens zijn 'afgekeken' van Type O Negative. Zijn oogopslag heeft dan weer meer van een Cronos.

Slechtere referenties zijn mogelijk, en daarbij is de gitzwarte black metal die ten gehore wordt gebracht een fijne doorontwikkeling van het geluid van een band als Venom. Simpel en effectief, zo u wil met een industrieel randje (de zwarte uniformen versterken die indruk). Een heel aardige opener.

VORKREIST
Up next: het Franse Vorkreist. Deze groep is een stuk technischer bezig en haalt de nodige invloeden uit de death metal.

Hun sound is veel gevarieerder dan die van de vorige band, maar ondanks het bij vlagen intensieve geraas niet per se kwaadaardiger. Wel aardig om het hoofdje wat bij op en neer te schudden, om de spieren alvast los te maken voor wat komen gaat.

ACHERONTAS
Dan: de Grieken van Acherontas. Van te voren kwam mij al ter ore dat deze mannetjes nogal lastig waren geweest, wat materiaal hadden moeten lenen (nou ja, Griekenland heeft het nu eenmaal moeilijk) zonder daar veel dankbaarheid voor te tonen en in zijn algemeenheid weinig toeschietelijk over te komen. Tja, Black Metal mensen hebben nu eenmaal vaak een zekere attitude, en niet iedereen is daar even goed tegen bestand.

Wanneer men dan, op een avond die toch al erg is uitgelopen, ook nogal op zich laat wachten, naar verluid omdat het geluid niet goed zou zijn, en vervolgens nog even uitgebreid de tijd neemt om zich te gaan schminken, slaat de irritatie hier en daar toe en valt het woord 'homo's'.

Dat bleek de macho-Grieken dan weer in het verkeerde keelgat te schieten - na de show wilde men zelfs even verhaal gaan halen bij de supergemoedelijke geluidsman (het verkeerde slachtoffer), als ik het goed heb begrepen. Als je dan ook nog een beetje ruzie staat te maken met de eveneens zeer vriendelijke barmevrouw, kijk, dan ben je wel evil.

Even een korte terzijde: Waar komt die moeizame relatie van veel Black Metalfiguren met homoseksualiteit toch vandaan? Metalmannetjes zijn natuurlijk vaak nogal macho, maar toch, die zwartlederen kledij, de make-up, het typerende hoge geshriek, de hang naar zwarte romantiek, de keuze voor de dood in plaats van de voortplanting, de flirt met allerhande 'tegennatuurlijke' handelingen, die verdragen zich toch eigenlijk zeer goed met homoseksualiteit, niet dan?

Misschien roept een gelijkgeslachtelijke oriëntatie tegenwoordig de associatie op met bloemschikkende nichten (ook een prima hobby, voor wie daar van houdt), maar bedenk dat bijvoorbeeld de oude Kelten, geduchte woeste krijgers die bij voorkeur naakt ten strijde trokken met een soort punkdreads op hun hoofd, ook een grote voorkeur voor de erotische mannenband aan den dag legden.

Laat het voor eens en altijd duidelijk zijn: een echt satanskind heeft niet alleen een grote lul, maar ook tieten, draagt sieraden en make-up, vecht, zuipt, neukt, en dat laatste bij voorkeur via de achterdeur. Alle andere lieden zijn niets dan posers en mietjes.

Goed, over naar de muziek. Die was, wat uw recensent betreft, eigenlijk dik in orde. Dit is black metal zoals black metal moet zijn - een fijne ambiance van rook en kaarsen, rollende drums die zo uit de oude Hades lijken te komen, typerend dissonant gitaarwerk, de eerder reeds aangestipte getormenteerde shriek; alles draagt bij aan de tragische, donkere sfeer die de meer melodieuze black metal in zich dient te hebben.

Jammer dat hen maar zo kort de gelegenheid werd geboden om te spelen (het geduld van de 'organisatie' was een beetje op), dit soort klanken hoort men de laatste jaren veel te weinig, met al die hybride kruisingen die tegenwoordig de scene teisteren. Maar ach, ieder zijn voorkeur.

GLORIOR BELLI
Over hybriden gesproken: Glorior Belli kruist de blackmetalsound met een soort southern sludge geluid. Origineel? Zeker. Effectief? Tot op zekere hoogte jawel, uw behoorlijk beschonken verslaggever kan er zijn haartjes lekker op laten zwiepen.

Toch mist hij de sfeer van weleer, en betwijfelt hij of dit soort experimenten een lang leven beschoren zal zijn. De toekomst zal het leren.