Liefhebbers van het metalen equivalent van 'Wein, Weib und Gesang' konden afgelopen donderdag in 013 hun hartje weer eens ophalen bij een vrolijk concert van Hammerfall. De hamer van Thor zwaaide in de handen van de Zweden weer even liederlijk als altijd.
DEATH DESTRUCTION
Het eerste deel van de avond wordt echter gevuld met maar liefst drie voorprogramma's, waarbij Death Destruction rond de klok van zeven het spits afbijt. Dat deze band op een Hammerfalltour verschijnt, heeft ongetwijfeld iets te maken met personele overlap in de figuur van bassist Fredrik Larsson.
In muzikaal opzicht heeft deze groep namelijk nauwelijks iets gemeen met de hoofdact: ze speelt geen melodieuze power metal, maar iets significant harders dat zich meer op ritme en groove oriënteert.
Door het vroege aanvangsuur heeft men nog niet veel publiek, maar wie er al wel is, wordt door deze Zweden even grondig wakker geschud. Een goede start van deze bijeenkomst.
AMARANTHE
Vervolgens is het de beurt aan de dame en heren van Amaranthe om het publiek verder te enthousiasmeren. Dat lukt ze heel aardig, niet in de laatste plaats door het prettige voorkomen van zangeres Elize Ryd.
De geluidsbalans bij dit concert is zeker in het begin suboptimaal, en de aanwezigheid van liefst drie vocalisten in de band komt nogal overdreven over, maar bevordert het showelement wel.
De muziek van deze Deens/Zweedse groep is melodieus en heel gemakkelijk verteerbaar, rijkelijk gelardeerd met gitaarsolo's en elektronische elementen. Het resulteert in een klank die even fel blinkt als gekleurde snoeppapiertjes en het glittertopje van Ryd. Onvervalste kinderpret.
VICIOUS RUMORS
In het kader van het eren van de Ouden, betreedt het Amerikaanse Vicious Rumors daarna de planken. Aanvankelijk was deze plek gereserveerd voor het legendarische Riot, maar dat kon helaas op het laatste moment niet mee op tour.
Niet getreurd echter, want de Bay Area-powerthrashers rond gitarist Geoff Thorpe gaan welhaast net zo lang mee en trakteren het publiek vanavond op strakke versies van klassiekers als 'Down To The Temple' en 'Soldiers Of The Night'.
Puur muzikaal gesproken ongetwijfeld het sterkste optreden van de avond, terwijl de mallotige, verse voorman Brian Allen bovendien voor voldoende visueel vertier zorgt. Hopelijk houdt deze fijne groep het nog lang uit.
HAMMERFALL
De bende waar de meeste mensen vanavond echter voor gekomen zijn, is natuurlijk Hammerfall. In vergelijking met de vorige keer hebben de mannen zich ditmaal een beetje ingehouden en geen watervallen op het podium en laserprojecties in de zaal geregeld.
Wel staan er een heel aantal massieve bakken opgesteld, waarop verschillende lichtpatronen en bij tijd en wijle ook liedteksten verschijnen. Niet onbelangrijk, want een avondje Hammerfall betekent steevast een avondje samen blèren - hoewel frasen als 'Hearts On Fire/Burning With Desire' en 'Let The Hammer Fall' op zichzelf weinig geheugencapaciteit vergen.
Deze Zweden staan dan ook niet bekend om hun tekstuele en muzikale raffinement, maar wat ze doen, doen ze wel heel goed: melodieuze power metal maken die meteen in het brein blijft haken. Het heeft hen in de loop der jaren een trouw publiek opgeleverd, dat ook vandaag en masse meeklapt, -zwaait en -zingt.
Oergezellig kortom, en hoewel je met recht zou kunnen beweren dat deze groep in feite keer op keer hetzelfde nummer maakt en derhalve geen bijzonder gevarieerd optreden kan neerzetten, is het enthousiasme van band en zaal zodanig dat deze eentonigheid eigenlijk nauwelijks opvalt.
Een kniesoor die erom maalt dus, en kniesoren zijn bij Hammerfall aan het verkeerde adres. Veel drinken en onbekommerd meebrullen is hier het devies. Carnaval in een metalen ridderkuras - wat wil een mens nog meer?