Vier groepen eerstejaars studenten van de Fontys Rockacademie mochten dinsdagavond laten horen wat ze kunnen. In een volgepakt Stage01 kreeg iedere band drie nummers de tijd om het publiek te imponeren met hun opgedane kennis tot nu toe.

Wanneer het kleine zaaltje volstroomt, wordt veel gezoend en handen worden geschud. Het is een ons-kent-ons feestje. Familie, vrienden en anderszins bekenden bevolken het grootste deel van het publiek. Een bij voorbaat al gewonnen thuiswedstrijd, maar daarom niet minder interessant.

De zangeres van de eerste band vraagt de menigte een paar stappen naar voren te doen, zodat er geen lege plek voor het podium ontstaat. Gewillig gaat het publiek naar voren om de eerste formatie aan te horen.

Band één:
De vijfkoppige band heeft twee zelfgeschreven nummers en één cover in de aanbieding. Deze weet de zangeres goed naar voren te brengen, ze blijkt een pittig typetje die naast gevoelig ook af en toe behoorlijk kan uithalen. Of het de zenuwen waren of niet, een enkele keer voelde de uithaal geknepen aan.

Daarbij zingt de rest van de band ook mee, waarbij de drummer erg weet te verrassen. De twee eigen nummers schieten soms van de ene naar de andere kant, maar de leden wisten dit uiteindelijk tot een mooi slot te brengen. Jammer was dat de gitariste soms slecht te horen was, waardoor haar melodielijntjes in het water vielen. Hetzelfde geval bij de toetsenist. Zonde.

Band twee (Obey Your Thurst):
Deze eveneens vijfhoofdige band kwam met alleen maar eigen werk. Verschil met de vorige band is dat er een rapper aanwezig is. Waar de zangeres en de bassiste prachtige vocalen uit hun keeltjes toveren, daar spit de rapper naadloos overheen. Vreemd hierbij is dat de dames in het Engels zingen, terwijl de jongeman in z’n moerstaal rapt.

De liedjes zijn erg opzwepend en werken goed naar een climax toe. Omdat het funk vermengt met rock is, komt al snel de vergelijking met de Red Hot Chili Peppers naar boven. De rapper brengt hierin goede variatie aan, samen met de samenzang van de dames. Toch moet hij niet te overmoedig worden.

Band drie (2 Keer Nicks):
2 Keer Nicks heeft wat last van opstartproblemen: de akoestische gitaar van de zanger wordt nog niet versterkt, evenals zijn stem. Als dit eenmaal verholpen is, gaat de band los. Door het akoestische intro lijkt het een beetje op Dazzled Kid. Tot het moment dat de gitarist en de drummer bijvallen; beiden hebben ze lang zwart haar en zwarte T-shirts. Conclusie: er wordt op een (soft-)metalachtige wijze vaart achter gezet.

Doordat de band er inderdaad kracht achter zet, is de akoestische gitaar slecht te horen. Dit geldt niet voor de zanger: die laat van zich horen. Vocaal is hij erg sterk en ook qua presentatie. Dat laatste is zelfs iets te veel aanwezig waardoor de rest van de band wegvalt en tot begeleiders wordt gedegradeerd.

Band vier (100%):
De afsluiter van de avond is als enige met zijn zessen. Naast drums, bas en gitaar en toetsen (net als de andere bands) hebben ze hier twee vocalisten, een meisje en een jongen. Waar de zangeres sober gekleed gaat en je ballads verwacht, ziet de jongeman eruit als een rapper (petje, ingevlochten haar, rozenkrans). Toch levert hij samen met de zangeres en later de toetseniste mooie samenzang af.

Bij de eerste twee nummers is het erg statisch: de vocalen staan achter hun microfoon, alleen de gitarist en de bassist bewegen wat energieker mee. Dan met het laatste nummer komt de vaart erin en dat merk je meteen: de zanger gaat los evenals eerdergenoemde heren. Toch lijkt het alsof de zangeres het heel de tijd niet leuk vindt om op het podium te staan. Iets meer durven loslaten en gek doen misschien?