Het was nou niet bepaald bijzonder druk in Little Devil afgelopen zondag, maar dat ontmoedigde de traditionele metalen mannen van Battleroar uit Griekenland allerminst om een uitgesproken lange en kwalitatief hoogwaardige set te spelen.

GITARON
Voor het zover is, bijten de zuiderburen van Gitaron het spits af met een degelijke pot ouderwetse heavy metal. De heldhaftige, rond ridders en zwaarden gecentreerde thematiek van de zelfgeschreven nummers, aangevuld met Iced Earth cover Melancholy, zorgen voor een toepasselijke inleiding van deze avond vol denkbeeldig wapengekletter. De zanger zet daarbij door zijn houding en voorkomen een goede Halford sfeer neer, zij het dat zijn vocale capaciteiten niet verwonderlijk een stuk bescheidener zijn dan die van de Metal God. Hoewel dit duidelijk een band in ontwikkeling is, die hier en daar (bijvoorbeeld in de wat schurende samenzang) nog een steekje laat vallen, is de potentie van dit Vlaamse vijftal even onmiskenbaar, zowel wat composities als instrumentale vermogens betreft. Al met al een fijne start van deze bijeenkomst - alleen jammer voor deze gasten dat er zo weinig publiek is.

BATTLEROAR
Dat is bij het optreden van Battleroar helaas al niet veel anders. In meer dan één opzicht toch wel een gemiste kans: de recente politieke discussie in ons kleine kikkerlandje illustreert namelijk mooi dat veel mensen weliswaar in theorie harde oordelen vellen, maar deze zodra er een gezicht in beeld komt net zo makkelijk weer overboord zetten (blijkbaar ontbeert men het voorstellingsvermogen om dat zelf voor het geestesoog te toveren). Uit dien hoofde was het behoorlijk interessant geweest om lieden die de mond vol hebben van werkschuwe Grieken te confronteren met zes exemplaren die schier onvermoeibaar een urenlang concert geven, hoewel die prestatie natuurlijk nog indrukwekkender is in het licht van het feit dat er nauwelijks toeschouwers zijn.

Behalve de duur is ook de kwaliteit van dit optreden imponerend: sterke authentieke metal met invloeden uit traditionele volksmuziek, uitgevoerd door een strak ensemble waarin naast de gebruikelijke instrumentalisten zowaar ook een prima violist speelt. Overigens had men zijn virtuoze kunsten wel wat vaker kunnen aanwenden, want nu is hij een groot deel van de performance gedwongen voor het podium toe te kijken, terwijl de rest van de groep voortblaast. Een grotere nadruk op de volkse elementen in het geluid had de band ook nog unieker doen klinken. Het zijn echter slechts kleine kanttekeningen bij een ijzersterk concert vol heroïsche liederen, uitgevoerd door heel kundige instrumentalisten en een opvallend enthousiaste zanger die met zijn volle strot Bruce Dickinson beangstigend dicht benadert. Een prima zondagavondbesteding kortom.