Na het stonerdoommetalgeweld dat Tilburg twee weken geleden  zwart blakerde met bandshirts, leer en veel baarden, is vanavond het Roadburngevoel toch weer even terug. SugarSweet schotelt met haar grooverock een fijne, maar ietwat voorspelbaar amuse voor, waarna Graveyard je smaakpapillen in de watten legt met vintage seventies rock.

SugarSweet
Het Tilburgse bluesrocktrio SugarSweet krijgt de eer de voormalige Batcave op te warmen met haar warme grooves en jankende gitaarlicks. Dit doen de drie best aardig, maar weten in het begin niet erg te overtuigen. De composities blinken niet erg uit in originaliteit. Natuurlijk vrij lastig in dit genre, maar het  mag wel wat verrassender en speelser.

Toch weet het groepje naarmate de set vordert ondergetekende meer voor zich te winnen. Dit wordt je door de sterke podiumpresentatie ook niet erg moeilijk gemaakt.

Hoewel zanger Jelmer Olsman met de overbodige vraag komt wie in het publiek voor Graveyard komt en de bassist de zaal in het Engels te woord staat, is SugarSweet niet op verdere misstappen te betrappen. Deze band is zeker een aanwinst voor de Tilburgse muziekscene.

Graveyard
Terwijl de klanken van Fleetwood Mac wegebben uit de speakers van 013, maken deze plaats voor de Zweedse bluesrock van Graveyard. Ergens tussen Cream, Ten Years After en Led Zeppelin ligt de vintage 70’s rock van Graveyard. De bandnaam slaat de plank dan ook behoorlijk mis, want de muziek die de Zweden laten horen is alles behalve doods.

Waar SugarSweet iets te eentonig klinkt in haar tempowisselingen, is Graveyard hier heer en meester in. Joakim Nilsson wordt bij dezen genomineerd voor de beste vocalen in dit genre op dit moment. De ongekende schorre gil afgewisseld met het warme volle geluid waarmee hij de band bij elkaar zingt is subliem.

Dit ondersteund door de heerlijke roffels van Axel Sjöberg, de pompende bas van Rikard Edlund en de krijsende gitaaruithalen van Jonatan Larocca Ramm maakt dit concert tot één van de hoogtepunten van dit concertjaar in 013.