Ongetwijfeld mede in verband met een voor velen belangwekkende voetbalwedstrijd duurde het afgelopen zondag even voor de zaal een beetje gevuld was. Het deed gelukkig niet af aan het enthousiasme van de vier bands die deze dag het podium betraden, waaronder het met Carcass gitarist Bill Steer spelende Gentlemans Pistols en het heerlijk zotte Dÿse.

SWAMP MACHINE
Het ouderwetse rockbal wordt reeds in de namiddag geopend door Swamp Machine, een drietal jonge honden uit Zeeuws Vlaanderen, dat grossiert in zware riffs en meeslepende grooves in beste jaren zeventig traditie. Het geheel wordt, zeker gezien de leeftijd van de leden, heel adequaat uitgevoerd. Vooral de vaak nogal abrupte eindes van nummers laten echter horen dat deze groep nog in de groeifase zit. Desalniettemin een sfeervol begin van deze samenkomst, dat goed de toon zet voor de volgende twee bands.

LUCID
Uiterlijk en genretechnisch gesproken ligt het optreden van het vervolgens aantredende Lucid sterk in het verlengde van dat van de eerste band, met dat verschil dat het Haagse drietal duidelijk al een stuk langer meedraait. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de mannen vandaag de superieure set neerzetten, met een goed gebruik van dynamiek en een geluid dat weliswaar onvermijdelijk herinnert aan het psychedelische muziekverleden, maar niet nostalgisch klinkt. Wat dat betreft heeft de groep wel wat weg van het machtige Motorpsycho, een associatie die nog versterkt wordt door voorkomen en stemgeluid van de zanger/bassist. Bovendien deelt men een voorkeur voor uitgesponnen stukken, waar in dit geval ook de zere vinger van de drummer voor moet wijken. Een enerverende set.

GENTLEMANS PISTOLS
Na een korte pauze verruilen we het vaderland voor het Britse Leeds, waar Gentlemans Pistols de scepter zwaait. Onder leiding van een vrolijke baardaap verzorgt deze bende van de overzijde van het Kanaal een prettig vertrouwd en bezield rockconcert. Naast een wild heen en weer schuddende bassist, die er bewonderenswaardig genoeg in slaagt zijn bril niet te verliezen, is het gitaarspel van Carcass gitarist Bill Steer zeker ook een voorname attractie. Met zijn smaakvolle solo’s bewijst hij nog maar eens ook buiten een death metal context uitstekend tot zijn recht te kunnen komen (door zijn kalme uitstraling maakt hij trouwens sowieso al de indruk een rechtgeaarde hippie te zijn). Bovenal is dit echter een mooie groepsperformance, waarbij ego’s ondergeschikt blijven aan de muziek.

DŸSE
Of hetzelfde gezegd kan worden van de vrolijke makkers van Dÿse, is een kwestie van interpretatie. ‘Rechtgeaard’ zijn deze fruitige vrienden, afgaande op hun opmerking de vorige bands graag naakt voor te stellen, in ieder geval niet. De twee oosterburen scheppen er duidelijk genoegen in het publiek te vermaken met dit soort bizarre uitlatingen, zowel tussen als tijdens nummers. Het ijzersterke samenspel van het tweetal, dat zijn even kernachtige als complexe klankcollages met ijzingwekkende precisie op het publiek afvuurt, heeft daar overigens in het geheel niet onder te lijden. Moeiteloos schakelt men van uitgebreide meditaties over machtig huiskonijn Festung over op een gelijknamige intense geluidsaanval, om vervolgens weer fijn verder te leuteren alsof er niets aan de hand is (nou ja, men zweet er wel behoorlijk bij). Het mooiste van dit alles is nog wel dat het optreden ondanks deze eigenaardigheden gewoon keihard rockt. Een vreemd, maar tof einde van een geslaagde zondagse bijeenkomst.