Het death metal genre kende de laatste jaren de nodige macabere wederopstandingen en het achtste Neurotic Deathfest maakte daar dankbaar gebruik van. Herrezen bands Atheist, Obituary en Autopsy zorgden in combinatie met oudgedienden als At The Gates, Master en Necrophagia voor een prettig ranzige old school sfeer.

ROMPEPROP
Eindhovens goorste band mag aan het begin van deze tweede dag ook een half uurtje haar kunstjes vertonen. De onverstaanbare ‘teksten’ (die zanger is zo verlegen, dat hij eigenlijk niet durft uit te komen voor wat hij zingt) handelen over vervelende vrouwen die moeilijk doen over klodders zaad in hun haar en ander klein mensenleed. Dit alles op de welbekende stevige grindbasis. Een vermakelijk begin van de dag, hoewel het in de Kleine Zaal wel zo loeiheet was dat het bijna niet meer leuk was (als het zweet langs je scheenbeen sijpelt, is het toch echt wel aan de warme kant). (MdW)

PROSTITUTE DISFIGUREMENT
Lokale trots Prostitute Disfigurement mag deze middag aantreden in Midi om haar humoristisch perverse visies op het mensdom in pakkende liedvorm op de aanwezigen los te laten. Dat gaat er bij hen duidelijk in als (moeder)koek, hetgeen begrijpelijk is, want de brute death metal van deze homo’s met ongezonde zelfspot (getuige een krakertje als ‘Gay Bar Massacre’) staat als een huis. Zelfs op dit vroege tijdstip van de dag weet het vijftal moeiteloos heel wat medeschepselen in beweging te brengen. De paus spreekt er schande van. (WdW)

DECAPITATED
Het toch al veelgeplaagde Decapitated moet het dit optreden zonder bassist stellen. Ai. De reden blijft onduidelijk, want hoewel de gitarist best een en ander wil uitleggen, wenst de zanger geen tijd te verliezen. Gevolg is in elk geval dat men met zijn drieën op het podium staat (brulaap, gitarist en drummer) en het geluid bij tijd en wijle behoorlijk schraal wordt, zeker wanneer de frontman zijn bek houdt en de gitarist zit te soleren met op de achtergrond een wel erg eenzaam klinkende drumkit. Daar kan men ongetwijfeld niets aan doen, noch aan het wat vervelende sfeertje hier en daar in de zaal, maar dit optreden heb ik niet uit kunnen zitten. Volgende keer beter. (MdW)

BENEATH THE MASSACRE
Het Canadese Beneath The Massacre zet in de Kleine Zaal een goede pot technische death grind neer, met sterke gitaarsolo’s die begrijpelijk maken waarom de band een nummer opdraagt aan Erik Rutan’s Hate Eternal. De stukken zitten heel degelijk in elkaar, kennen de nodige variatie in tempo en worden met genoeg energie op het publiek overgebracht om een aanzienlijk deel ervan aan het stuiteren te krijgen. Geen band die je gauw in de hoogste regionen van het genre zult aantreffen, maar een welkome gast op dit in de dood gespecialiseerde feest. (WdW)

MACABRE
Het door bloeddorstige types in heden en verleden gefascineerde Macabre staat deze zaterdag zoals gebruikelijk garant voor een vrolijke show met uitgebreide komisch sinistere introducties bij ieder nummer aangaande het erin behandelde thema (variërend van Nero tot Dahmer). Voor de gelegenheid heeft het Amerikaanse trio bovendien een enkele ‘enge’ figurant geronseld, die ons allen vanzelfsprekend de stuipen op het lijf jaagt. Al met al een aangenaam luchtig tussendoortje te midden van de rest van het brute metalen geweld. (WdW)

CRIPPLE BASTARDS
Daar de Jappen van Defiled door het omgegooide tijdschema blijkbaar al eerder op de dag hebben gespeeld, gaan we welgemoed door naar de grind-Italianen van Cripple Bastards, die de Kleine Zaal met hun energieke podiumpresentie behoorlijk blijken af te breken. Hulde ook voor de kleine grindmeisjes die zich onbekommerd in de niet te tamme pit storten. Het half uur is hier zo om en het enthousiaste publiek schreeuwt om meer, maar helaas zijn de tijdtabellen bij een festival als dit heilig en moeten de grindmensen, die dit jaar wellicht wat karig bedeeld zijn, hun heil elders zoeken. (MdW)

HATE ETERNAL
Het veertien jaar geleden door oud Morbid Angel en Ripping Corpse gitarist Erik Rutan opgerichte Hate Eternal laat vandaag wederom zien tot de top van het death metal genre te behoren met zijn zware, welhaast ondoordringbare geluidsmuren doorspekt met opvallend lyrische solo’s van de frontman. Het is altijd een genot deze gast aan het werk te zien: zelfs als hij even uitglijdt waardoor zang- en gitaarpartij voor een moment volledig wegvallen (hij neemt die namelijk in zijn eentje voor zijn rekening), weet hij zich vliegensvlug te herstellen en valt weer feilloos in. Wederom een uitstekende prestatie van hem en dit Amerikaanse trio als geheel op het hoofdpodium dus. (WdW)

CARNIVORE DIPROSOPUS
Een band uit een ‘ontwikkelingsland’ op een metalfestival, dat ziet men niet vaak. Uit nieuwsgierigheid dus maar eens een kijkje genomen bij de Colombianen van Carnivore Diprosopus. Een nogal denigrerende reden om naar een band te gaan, eigenlijk, en gelukkig blijken deze jongens mijn welwillendheid helemaal niet nodig te hebben – ze zetten gewoon een prima slamshow neer. De zanger mag de prijs voor beste mime-performance van het festival mee naar huis nemen – zijn robotachtige bewegingen (misschien een imitatie van nogal stram bewegende dinosaurussen?) en vervreemdende blikken stelen de show. Wat de man met het masker (een creaties die het midden houdt tussen het ding van Dart Vader en de kap die men opdoet voor men gaat lassen) precies in het geheel te zoeken heeft, behalve af en toe een beetje meebrullen, blijft wat onduidelijk, maar we hopen maar dat hij het goed naar zijn zin heeft gehad en de schaarse podiumruimte niet voor niets in beslag zat te nemen. Die schaarste had wellicht wel tot gevolg dat de frontman even het publiek opzocht om te laten zien hoe men in Colombia een feestje bouwt – het blijkt er daar toch net wat heftiger aan toe te gaan dan in ons wat koeler klimaat. Een les om mee te nemen. (MdW)

OBITUARY
Door de op het laatste album geïnspireerde podiumaankleding zou je bijna denken dat je met een power metal outfit te maken hebt, maar de Amerikaanse genregrootheid Obituary blijkt gelukkig nog steeds zijn eigen vertrouwde death metal zelf te zijn. De kenmerkend grauwende grunt van vocalist John Tardy, de imponerende gitaren en bas en niet in de laatste plaats de drijvende, welhaast tribale drums (waaraan de frontman zo nu en dan nog een steentje bijdraagt): alles draagt het Obituary stempel. Naast nieuwere nummers passeren vandaag natuurlijk ook oudjes van de ‘Cause Of Death’ en ‘Slowly We Rot’ albums de revue, tot grote tevredenheid van het publiek, dat ongekend actief is tijdens deze show. Terecht ook, want Obituary zet met zijn op gematigd tempo gebrachte liederen die welhaast dwingen tot headbangen doodeenvoudig één van de beste optredens van dit weekend neer. (WdW)

NECROPHAGIA
Door weer & wind geteisterd, hebben de kleine mannen van Necrophagia toch kans gezien het zonnige Tilburg te bereiken – een dag later dan gepland, maar beter laat dan nooit. Dit is weer zo’n band die reeds in de jaren tachtig plaatwerk heeft uitgebracht, thematisch georiënteerd rond gore- en horrorfilms, wat hen in selecte kring bekendheid heeft gegeven als grondleggers van het ‘Horror Metal’-genre. ‘Killjoy’, de blikvanger van het gezelschap en geboren entertainer, vent zijn liefde voor in staat van ontbinding verkerende vrouwen uitgebreid uit middels lange zoensessies met een vrouwenhoofd en gezwaai met een armpje (zo krijg je twee armen voor de prijs van een) – ook heft hij triomfantelijk enkele beenderen in de lucht. Heel feestelijk allemaal en de muziek mag er ook best zijn, maar zo onder de indruk als van Master gisteren zijn we niet. Misschien ligt het aan onze matige bierconsumptie deze dag, of aan de vermoeidheid die langzamerhand begint toe te slaan, maar waarschijnlijker is dat deze komische act ons niet zo in het hart weet te raken als de performance van die andere Amerikanen gisteren. Hoe het ook zij, het wel behoorlijk beschonken publiek weet het voor het merendeel prima op waarde te schatten en ook hier zien we weer opvallend veel kleine meisjes behoorlijk uit hun plaatje gaan. Hail to the little people! Een mooie afsluiter van het Midi-programma. (MdW)

AUTOPSY
Waar voorganger op het hoofdpodium Obituary vaak nog wel een bel doet rinkelen in bredere (metalen) kringen, daar heeft landgenoot Autopsy veeleer een enorme cultstatus bij ingewijden. Nochtans is het wel begrijpelijk dat de band deze tweede en laatste festivaldag mag afsluiten, niet alleen omdat dit natuurlijk een specialistische bijeenkomst is, maar ook en vooral omdat deze groep in tegenstelling tot de voorgaande voor het eerst in eenentwintig jaar (!) ons land aandoet. Dat zorgt natuurlijk al voor een bijzondere sfeer, waarbij nog komt dat deze band sowieso een uitzonderlijke aanblik biedt: de frontman staat hier namelijk niet vooraan, maar zit achter het drumstel. Eigenlijk wel toepasselijk voor een death metal band, aangezien de drums welbeschouwd altijd een heel prominente (zo niet de meest prominente) rol spelen in dit genre, maar in de praktijk toch zelden voorkomend. Als een octopus leidt zanger/drummer Chris Reifert de band vanachter zijn kit door elementaire edoch afwisselende nummers met veelal eenvoudige titels als ‘Disembowel’, ‘Dead’ en ‘Voices’. Een memorabel slot van een tof festival. (WdW)

Foto's volgen spoedig