Ruim twee jaar hebben we er op moeten wachten, het zesde studioalbum van Rise Against. Met ‘Endgame’ ligt hij sinds vrijdag (11 maart, red.) dan eindelijk in de winkel. Een album, net als de voorgaande twee: goed, maar weinig bijzonders. Gedurende de Endgame-tour doen de heren ook Nederland aan en 013 had het voorrecht de enige gastheer te mogen zijn. Het resulteert dan ook in een knap uitverkochte popzaal, met opvallend enthousiast publiek. On-Nederlands haast.

Het lukt Coliseum vanavond niet echt de toegestroomde 2.200 man op te warmen. Het is nog vroeg op de avond – het concert heeft een aanvangstijd van 19.00 uur (waar zie je dat nog?) – maar dat mag eigenlijk geen excuus zijn. De flauwe gitaarriffjes en het ordinaire gebral op wat spijkerharde drums zijn geen moment interessant en het overgrote deel van het publiek zal dan ook blij zijn dat de Amerikanen na een dik halfuur het podium weer verlaten.

De heren zijn maar met vier man en om het podium niet te groot te laten ogen, verkleinen ze deze handig door een hele rits speakers op een kwart ervan te zetten, met er tussenin een plateau waarop de drummer zijn kunsten mag vertonen. Achter deze rij versterkers hangt een enorm doek met daarop de letters ‘R I S E’ en de bekende gebalde vuist om het podium compleet te maken. De eerste paar nummers, overigens allen afkomstig van Siren Song of the Counter Culture, lijkt het wederom niet goed te staan met het geluid; dat is wel vaker het geval in Tilburg. De technicus van dienst heeft moeite een fatsoenlijke balans tussen instrument en zang te vinden, wat ertoe leidt dat McIllrath vaker niet dan wel te verstaan is. Deze onverstaanbaarheid wordt niet in de laatste plaats veroorzaakt doordat McIllrath vanavond zeker niet zijn beste avond heeft. De – goede – uithalen zijn erg schaars en bassist Joe Principe springt meer dan eens bij om de nummers te voorzien van backing vocals en zo de kwetsbaarheid van de zanger te verdoezelen. ‘Ziekte’, zo luidt het verdict van velen.

Het publiek lijkt echter nergens last van te hebben en verandert haast ieder nummer in een grote dansende, dan wel beukende massa. De pitjes zijn na enkele nummers al niet meer op twee handen te tellen. Tilburg krijgt dan ook veel ouder (en dus beter) werk voorgeschoteld vanavond. De nadruk ligt – tegen de verwachting in – helemaal niet op Endgame. Van dit album is de bijdrage zelfs zeer karig, met twee nummers (single ‘Help Is On The Way’ en ‘Architects’).

Dan de lichtshow. Vooral vanaf de plekken hoger dan het podium was de band veelvuldig eenvoudigweg niet te zien, door de slecht afgestelde lichten. Zowel op het balkon als op de trappen, zou je je haast gaan afvragen of het Rise Against wel is, dat daar op het podium staat.

Al deze minpuntjes worden even vergeten wanneer McIllrath aan het begin van de eerste van de verwachte twee toegiften het podium bestijgt. Slechts begeleid door zijn gitaar brengt hij een schitterende versie van het akoestische ‘Swing Life Away’ ten gehore, waarbij opeens niets te merken is van zijn veronderstelde ziekte. Wanneer de band hierna nog drie stevige nummers speelt en weer het podium verlaat, lijkt het wachten op de tweede toegift. ‘Paper Wings’ moet toch op z’n minst nog langskomen, bovendien duurt het optreden volgens de planning toch minimaal nog een dik kwartier

Blijkbaar niet. De lichten worden gedoofd, definitief. Een bizarre anti-climax van een toch al niet al te bevredigend optreden. Wat Rise Against vanavond doet, doet het goed. Maar het is te weinig en laat bovendien niet zien waartoe de heren daadwerkelijk in staat zijn. De band is zichzelf onwaardig, vanavond in Tilburg.