Liefhebbers van naar binnen gekeerde psychedelische muziek in het voetspoor van Pink Floyd en aanverwante groepen konden afgelopen zondag in Paradox hun hart ophalen bij een uitgebreide selectie van artiesten uit de Tonefloat Records stal. Aldaar presenteerde het Rotterdamse vinyllabel ter gelegenheid van zijn honderdste uitgave namelijk een speciaal jubileumevenement.

SAND SNOWMAN
Het programma start al in de namiddag met een kort optreden van gitarist Sand Snowman, die deze keer vergezeld wordt door een zangeres/basspeelster. Tezamen brengen ze een aantal ingetogen en melancholieke liederen ten gehore, die de toon zetten voor deze introverte bijeenkomst. Klaarblijkelijk heeft de gitarist een voorkeur voor korte performances, want net als de vorige keer in Paradox houdt hij het al na enkele nummers voor gezien. Desondanks een mooi begin van de dag.

MARCH
Vervolgens zijn onze landgenoten van March aan de beurt, die onder leiding van Maarten Scherrenburg een afwisselende set neerzetten die net als die van de voorganger sterk op het lied georiënteerd is. Door wisselende combinaties van gitaar, drums, piano en xylofoon krijgt ieder nummer zijn eigen specifieke kleur mee en bij het einde van dit mild psychedelische optreden zorgen klankloops voor een sterke finale, die tevens een treffende vooruitwijzing blijkt naar het volgende concert.

ASTRALASIA
Met Astralasia verlaten we namelijk de contreien van het gestructureerde nummer voor een onbegrensd domein van veelal elektronische geluiden, waarboven merendeels rustig kabbelende gitaartonen opduiken. Dit trio op leeftijd weet duidelijk donders goed waar het mee bezig is, maar vergt veel van het publiek door één lang onafgebroken stuk te spelen. Het aanzwellende geroezemoes tijdens het concert maakt duidelijk dat dit voor sommige aanwezigen toch een te grote aanslag op de concentratie is. Een beetje jammer, maar het staat het succes van deze performance gelukkig niet in de weg.

RON GEESIN
Na een stevige pauze waarin de avondmaaltijd gebruikt kan worden, start het avondprogramma met een hoogst eigenzinnig optreden van malle Engelsman Ron Geesin. Terwijl de geest van het vroege Pink Floyd over deze hele dag waart, is het grappig genoeg uitgerekend de enige persoon die wel eens met de legendarische band heeft samengewerkt (namelijk op ‘Atom Heart Mother’) die er muzikaal het minst schatplichtig aan is. ‘Grappig’ is overigens een adjectief dat sowieso prima van toepassing is op Geesin, want zijn performance houdt ergens het midden tussen stand up comedy en een muziekconcert. Zo weigert hij in zijn communicatie met het publiek meestal een herkenbare taal te spreken, maar beperkt zich liever tot komische keelklanken. Aan de piano, op banjo en ook op xylofoon bewijst hij echter wel degelijk over een uniek muzikaal talent te beschikken, ook al wekt hij dan regelmatig de lachlust op met zijn vreemde capriolen. Derhalve is het uiteindelijk erg moeilijk om niet onder de indruk te zijn van deze bijzondere nar.

THE SLEEP OF REASON
Door The Sleep Of Reason betreden we vervolgens weer het pad van de ondubbelzinnige ernst. Achter deze naam blijkt alomtegenwoordige Tonefloat artiest Dirk Serries schuil te gaan, in deze context met een begeleider op gitaar. Iedereen die de Belg wel eens aan het werk heeft gezien, weet wel ongeveer waar die met hem aan toe is. Ook vandaag geeft Serries weer een sterk staaltje van zijn hypnotische snarenkunsten, waarbij zijn performance hier eerder in het verlengde ligt van het ingetogen werk dat hij onder eigen naam uitbrengt dan van de heftige geluidserupties van Fear Falls Burning. Een prima en zeer vertrouwd klinkend optreden.

THE USE OF ASHES
Onze landgenoten van The Use Of Ashes zorgen er vervolgens voor dat deze veelal kalme bijeenkomst toch nog op een behoorlijk harde noot wordt afgesloten. Dat geldt dan met name voor de start van het concert van dit theatrale gezelschap, dat naar de poëtische woorden van de frontman het gebied van duisternis en winter weerspiegelt. Geleidelijk aan klimmen we echter op naar het domein van licht, lente en zomer, waarbij zowaar nog even een sitar om de hoek komt kijken. Een oeroude, maar ook onmiddellijk aansprekende opbouw die ervoor zorgt dat deze Tonefloat bijeenkomst een krachtig slotakkoord kent. Typerender voor dit feest is echter misschien nog wel de opmerking van de frontman achteraf dat hij het cadeau voor de organisator vergeten is. Van een amateuristische charme die de passie en inzet achter het label des te sterker benadrukt. Dat er nog maar veel liefdevolle Tonefloat plaatuitgaven mogen volgen.