Hij mocht dan een beetje verkouden zijn, Devin Townsend gaf afgelopen dinsdag desondanks een magisch (en kenmerkend komisch) optreden in 013. Gesteund door begeleidingsband, veel software en de als altijd prachtige stem van Anneke van Giersbergen, nam de Canadese duizendpoot ons mee op een muzikale trip die uiteindelijk ontaardde in een overvol podium gevuld met dansende metaalfanaten.

Bij aankomst blijkt dat voorprogramma Aeon Zen op het laatste moment een half uur eerder heeft moeten beginnen dan aanvankelijk aangekondigd, waardoor even na half negen enkel nog een collectief buigende band en twee enorme wandelende knuffeldieren op het hoofdpodium kunnen worden waargenomen.

Op zichzelf een feestelijk gezicht, maar wel een tikje jammer voor de onwetenden die niet vlak van tevoren de 013-webstek hebben geraadpleegd of via andere kanalen zijn geïnformeerd (en natuurlijk niet in de laatste plaats voor de band zelf, hoewel er gelukkig al aardig wat publiek staat).

Na een korte pauze worden we dan op twee beeldschermen toegesproken door Ziltoid The Omniscient: je weet wel, het buitenaardse wezen op zoek naar de perfecte kop koffie… Zijn schunnige opmerkingen vormen de opmaat voor ‘Addicted!’, het ferme titelnummer van de laatste plaat waarmee The Devin Townsend Project plus Anneke van Giersbergen meteen de toon voor de avond zetten. Ook de volgende nummers ‘Supercrush!’ en ‘Numbered!’ zijn namelijk afkomstig van dat heftige ‘disco’-album, terwijl de veelal rustigere voorganger ‘Ki’ in het geheel niet aan bod komt – misschien omdat Townsend het materiaal daarop minder geschikt acht voor een live performance.

Dat wil overigens niet zeggen dat dit concert geen kalmere momenten kent. Zoals bekend brengt de Canadees onder eigen naam immers heel wat minder agressieve schijven uit dan met het snoeiharde Strapping Young Lad. Al zijn muzikale producten zijn echter direct herkenbaar aan het hypermoderne en tot kosmische proporties opgeblazen geluid, dat het publiek vandaag tijdens sfeervolle passages zowaar beweegt tot massaal armgezwaai: een waarlijk zeldzaam schouwspel bij concerten in dit genre.

Het past perfect bij allesbehalve doorsnee metaalmannetje Townsend, die er keer op keer in slaagt zijn potentieel topzware, zowel hoogtechnologisch als spiritueel klinkende muziek op vanzelfsprekende wijze te vermengen met een prettig gestoord gevoel voor humor (iets wat hij ongetwijfeld van Vai en indirect van Zappa heeft opgestoken). Ze werpt het licht verkouden heerschap op een gegeven moment zijn pas gebruikte snotdoek in de zaal als souvenir en kondigt hij na afloop van de reguliere set aan dat we nu maar wat willekeurige klanken moeten uitstoten, waarna de muzikanten ‘volstrekt onverwacht’ als ‘triomferende helden’ zullen terugkeren. Tot die tijd mogen we genieten van een zeer melig poppenfilmpje (beelden spelen sowieso een belangrijke sfeerbevorderende rol bij dit optreden).

Bij terugkeer speelt de groep enkele nummers van ‘Ziltoid The Omniscient’ (zie hierboven), waarna men met ‘Deep Peace’ van het monumentale ‘Terria’ album de eerste toegiftenreeks indrukwekkend beëindigd. Het leukste moet dan echter nog komen, want band (en Anneke) keren zowaar nogmaals terug voor ‘Bend It Like Bender!’, het meest dansbare (en melige) lied van de jongste schijf, waarbij het voorste deel van de aanwezigen van harte wordt uitgenodigd de planken te betreden. Daar wordt massaal gebruik van gemaakt en zo eindigt deze memorabele bijeenkomst in een vrolijk danspartijtje voor jong en oud, man en vrouw en mens en dier (met dank aan de gigantische knuffelkoe die al bij het einde van het voorprogramma opdook). Eigenlijk nodeloos nog te vermelden dat dit optreden zowel vanwege de muziek als de show zonder twijfel tot de beste concerten van het jaar behoort.