Het soloproject van Tjeerd Bomhof, Dazzled Kid, werd met hun single ‘Embrace’ omarmd door Nederland. Ook de rest van de cd werd goed ontvangen. Maar weet deze jongen Nederland in het algemeen en Tilburg in het bijzonder, te grijpen?
Voordat de Voicst-frontman los mag gaan, is eerst de beurt aan de band Houses. Naast een normale bezetting van drum, bas en twee gitaren is er ook een Hammondorgel op het podium te zien. Zou het enige overeenkomst hebben met bijvoorbeeld DeWolff? Niets blijkt minder waar. Het gaat hier om een bandje dat licht zweverige muziek maakt, waar in de track ‘Faster’ een vleugje The XX te horen is.Ze komen moeizaam van start, maar weten halverwege de setlist wel te bekoren. Komt dit misschien omdat 'big boss' Tjeerd ook even komt kijken? Grootste minpunt was het feit dat de drummer er vaak naast zat. Gelukkig hield de zangeres als tegenwicht het geheel wel mooi bij elkaar, wat wel wat goedmaakte.
Na een halfuurtje is Houses klaar en was het wachten op de hoofdact. Na een hoop soundchecken, is het dan eindelijk zover: Bomhof maakt met Dazzled Kid zijn opwachting. In z’n eentje, gitaar omgeslingerd, loopt hij naar de microfoon, prutst wat aan zijn gitaar, nog een keer, probeert wat te zingen, prutst nog wat aan zijn gitaar en begint dan te spelen. Maar dan is hij weg! Halverwege het nummer komt de rest van de band binnenlopen: drum, percussie, piano, gitaar, basgitaar en het meest bijzonder: een bandoneonspeler. Helaas plopten de instrumenten bij het inpluggen, wat het moment van invallen van de band licht verpestte.
Over de band zelf kunnen we kort zijn: geweldig. Muzikaal, timing perfect, niet bang voor achtergrondkoortjes en beschikt bovendien over een geweldige uitstraling. Één minpuntje: de bandoneon wordt op sommige momenten overstemd door de rest van de band. Toch wordt dit ruimschoots goedgemaakt wanneer ze een polkaversie van Voicsts ‘A Year And A Bit' doen. Ook in het nummer ‘Like Voodoo’ heeft het instrument een groot aandeel. Wat begint als een jazzy nummertje, waar je volgens de zanger ‘een glas whisky bij moet drinken’, wordt het onder begeleiding van de bandoneon steeds zachter, steeds zachter. Totdat het ineens – BOEM – één groot hoogtepunt wordt van muzikaal geweld.
Tussen de nummers door, maar ook tíjdens de nummers, is er voldoende tijd voor interactie met het publiek, dat niet bepaald massaal naar Tilburg is getrokken: de kleine zaal van 013 is niet helemaal gevuld, maar daardoor niet minder enthousiast. Er werd mee geklapt, gezongen en gelachen. Aan het eind van het nummer ‘Embrace’ is er normaal een korte stilte waarna het laatste ‘embrace’ wordt gezongen. Deze stilte rekt Tjeerd heel lang, met als gevolg dat het publiek om beurten invalt met het laatste woord. Uiteindelijk, na wat gelach, zingt hij alsnog, zij het niet echt toonvast.
Deze humor blijkt ook tijdens de toegift. De zanger neemt op een van de monitors plaats, om vervolgens – onversterkt – ‘Ain’t No Sunshine’ van Bill Withers te vertolken.. Hij vraagt tijdens het gedeelte waar hij ‘I know, I know..’ moet zingen of het publiek wil aangeven wanneer hij door moet gaan met de rest van het nummer. Maar dat publiek wacht lekker af: “Ik was laatst in Zwolle en daar hadden de mensen dit wel wat sneller door”, grapt hij. Desalniettemin weet het publiek deze cover zeer te waarderen en laat dit met een groot applaus blijken.
Één groot feest is het vanavond, de show van Dazzled Kid. Het zit goed in elkaar, alleen is de volgorde van de nummers wel wat vreemd. Die stonden namelijk los van elkaar en vormden niet echt een geheel. Toch mag dit niet baten, want heel de band leeft zich in elk nummer perfect in (goed, op een stukje ‘La Bamba’ in het slotnummer na). Op basis van deze show kunnen we dan ook wel concluderen dat deze formatie een rooskleurige toekomst te wachten staat.