Met de ingetogen gitaar- en koracreaties van Stranded Horse, de ouderwets meeslepende volksmuziek van Frank Fairfield en het futuristische elektronische geweld van Loops Haunt, was ook de laatste Incubated avond voor de zomer weer extreem afwisselend.

STRANDED HORSE
Anders dan op de Paradox-site staat aangegeven, maar in overeenstemming met het normale verloop van een Incubated avond, wordt het spits vandaag afgebeten door de rustigste act op het programma. Stranded Horse, een naam waarachter Fransman Yann Tambour schuilgaat, specialiseert zich in het spelen van vrij ingetogen composities die door hun variatie in dynamiek en tempo de aandacht gemakkelijk vasthouden. Naast gitaar en zang duiken daarbij opvallend genoeg ook wat (kleine) kora's op, uit West-Afrika afkomstige, subtiele  tokkelinstrumenten die qua geluid vaak met een harp worden vergeleken. Een ongebruikelijke keuze, die echter wel mooi bijdraagt aan het meditatieve karakter van de stukken. Een aansprekend begin van de avond.

FRANK FAIRFIELD
Met Frank Fairfield belanden we vervolgens weer op vaste grond, Amerikaanse grond wel te verstaan. Met  zang, banjo en viool weet hij een authentieke volkse sfeer op te roepen, die bovendien feilloos weerspiegeld wordt in kleding en coiffure van de artiest. Daardoor ziet deze twintiger er een stuk ouder uit dan hij in werkelijkheid is, een indruk die nog versterkt wordt door de vanzelfsprekende manier waarop hij stokoud traditioneel materiaal interpreteert. Hij gaat daarbij trouwens wel zo informeel te werk dat zijn ver van de microfoon gehouden verhalen tussen nummers door moeilijk te volgen zijn, maar dat mag de pret niet drukken. Zijn snarenwerk is namelijk op zichzelf al zo sterk en meeslepend dat de neiging om stoelen opzij te schuiven en in beweging te komen zich moeilijk laat onderdrukken. Gelukkig wordt er tijdens zijn afsluitende uitbarsting op de viool in ieder geval wel lustig meegeklapt. Erg goed gedaan van deze jonge Amerikaan.

LOOPS HAUNT
Daarna is het tijd voor zijn typisch "... and now for something completely different" momentje, waarin Incubated al het hele seizoen uitblinkt. Frank Fairfield heeft zijn viool bij wijze van spreken nog nauwelijks neergelegd, of we reizen honderd jaar verder in de tijd om uit te komen bij de alle kanten op springende elektronica van Loops Haunt (artiestennaam van Scott Gordon). Dergelijke verbijsterende combinaties hebben zeker hun charme, maar vergen wel erg veel van het aanpassingsvermogen van de bezoeker. Het behoeft dan ook niet te vebazen dat het merendeel van de aanwezigen de boel als aan de grond genageld gadeslaat, als men niet al simpelweg het pand verlaat. Gelukkig voor de Britse knoppenman zijn er welgeteld drie enthousiastelingen te vinden die wel graag uit hun dak gaan op zijn tegendraadse ritmes en rijk assortiment aan bliepjes. Een kenmerkend bizar einde van dit eigenzinnige eerste Incubated seizoen.