Wat moet je als Ramone-drummer als je legendarische bandmaten Joey en Johnny inmiddels rocken in het hiernamaals? Dan ga je stoicijns door met een stel huurlingen en maak je anderhalf uur gebruik van de indrukwekkende hitcatalogus van de band die aan het begin stond van de punkscene. Een bijna uitverkochte kleine zaal van 013 slikt het allemaal als zoete koek.

Om kloklslag negen uur trappen de drie jongeheren van het uit Wijhe afkomstige Paceshifter het gaspedaal in om precies een half uur later op de rem te trappen. Hoewel de bandleden van Paceshifters jong genoeg zijn om Marky Ramone hun opa te noemen, laten ze een volwassen geluid horen. New Bomb Turks en zeker ook een lichte versie van Peter Pan Speedrock zijn namen die als eerste opkomen bij het beschrijven van de rauwe, snelle rock n’ roll. Een leuke opwarmer voor het publiek, dat het allemaal gelaten op zich af laat komen. Maar eigenlijk toch vooral wacht op de laatste Ramone.

Marky Ramone, echte naam Marc Bell, maakte van 1978-1983 en van 1987 tot het laatste optreden van de band in 1996 deel uit van de Ramones, misschien wel een van de meest invloedrijke punkbands ooit. Hoewel de New Yorkse band nooit een echt hit heeft gescoord kunnen wereldwijd miljoenen mensen meezingen met nummers als ‘Sheena Is A Punkrocker’, ‘I Believe In Miracles’ en ‘Rock N’ Roll Radio’.

Na het uit elkaar gaan van de band in 1996 overleden de belangrijkste leden zanger Joey en gitarist Johnny al vrij snel aan kanker en oud-gitarist DeeDee aan een overdosis. Aangezien Amerikaanse punkrockers niet gebruik maken van een flinke maandelijkse pensioenpremie is drummer Marky al die jaren blijven toeren. Een tijdje onder de naam Marky Ramones Speedkings en nu onder de naam Marky Ramones Blitzkrieg. Het concept is al jaren hetzelfde: zoveel mogelijk hits van de Ramones live brengen.

Oude en nieuwe fans van de Ramones die aanwezig zijn in 013, kunnen niet anders dan schrikken als niet de boomlange schuwe slungel Joey maar Michale Graves het podium opstapt. De kruising tussen Marilyn Manson en Rob Zombie gehuld in een soort van zwarte dwangbuis vormt een hevig contrast met het imago dat de Ramones jarenlang gecultiveerd hebben. Ook de stem van Graves is in het begin erg zwak, hij wordt regelmatig overstemt door de bassist, een naamloze huurling van Marky Ramone.

Kom je naar de show om Ramones, Ramones en nog eens Ramones te horen, dan zit je goed. De band speelt bijna anderhalf uur lang onafgebroken door. ‘Teenage Lobotomy’, ‘Beat On The Brat’, ‘Gimmie Gimmie Shock Treatment’  en nog dertig! andere Ramones nummers passeren de revu. Een setlist van een meter lang is getaped op het podium en Marky Ramone drumt, dendert en roffelt stocijns door. Tot genoegen van het publiek dat luidkeels meezingt en pogoed op de oude hits.

Minpuntje is het gebrek aan verder communicatie tussen band en publiek. Werkelijk geen woord wordt er gewisseld, tot na de eerste toegift. Tot ieders verbazing komt Michale Graves alleen het podium op en speelt hij drie solonummers van de Misfits, de band waar hij van 1995-2000 deel uit maakte. ‘Fiend Club’  en ‘Crying On A Saturday Night’, vormen een welkome afwisseling op het Ramones-materiaal. De gehele band komt daarna terug om gezamenlijk het Misfits-nummer ‘Dig Up Her Bones’ te spelen en verder te gaan met nog wat Ramones repetoire, het eigen nummer ‘When We Were Angels’ en ‘What A Wonderful World’ de evergreen van Louis Armstrong die ook gecoverd is door Joey Ramone op zijn enige solo-plaat.

Na bijna twee uur is de Ramones koek op, druipt het zweet van het plafond en moet je concluderen dat Marky Ramones Blitzkrieg niet in de schaduw kan staan van de Ramones, maar anno 2011 wel het dichtst in de buurt komt van een optreden van de godfathers of Punk.