'Fusionmetal' is de genreaanduiding die de groep zelf graag hanteert. Daarbij moet de doorgewinterde metalliefhebber ongetwijfeld denken aan bands als Watchtower, Cynic (dat trouwens recentelijk ook wat personele overlap gekend heeft), Atheist en het latere Pestilence. Tijdens het optreden vrijdagavond in 013 blijkt Exivious in vergelijking met die bands echter veel meer waarde te hechten aan improvisatie. Zijn we hier dan getuige van de geboorte van het metalen equivalent van de jamband?

AVERSE
De avond wordt geopend door het Franse Averse, ook al zo'n band die niet wars is van het betreden van onbegane paden. Zo heeft men zowaar een klarinettist in de gelederen, bepaald geen alledaags gezicht in metalen kringen. De mix van onder meer atmosferische black, singer/songwriter, progressieve en klassieke elementen weet vanavond helaas echter nog niet echt te overtuigen. Het slecht uitgebalanceerde zaalgeluid helpt wat dat betreft niet mee, maar vooral lijkt het ensemble zelf op dit moment nog niet zo goed in staat de zeer diverse muzikale invloeden tot een coherent geheel te smeden. Een veelbelovende groep, dat wel.

DROWN THE MOTH
Na de artistieke Fransozen is het de beurt aan het lokale Drown The Moth om het publiek voor zich in te nemen. Of liever omver te blazen, want deze groep neemt geen gevangenen. Met een stevig door hardcore en aanverwante stromingen geïnformeerde, vrij complexe metalen variant, aangevuld met sfeervolle duistere interludes, verplettert deze enthousiaste bende zijn omgeving. "Een goed begin is het halve werk," zullen de heren wel gedacht hebben, want dit schijnt hun eerste live performance te zijn. Jammer alleen dat de aanwezigen weinig tot beweging geneigd blijken, maar daarin blinkt een avond gewijd aan ingewikkelde muziek nu eenmaal zelden uit.

EXIVIOUS
Het hoofdprogramma van vandaag valt immers ontegenzeggelijk in de 'metal voor gevorderden' categorie - als je überhaupt nog van metal wil spreken, want Exivious klinkt vaak opvallend mellow. Invloed van een fusionheld als Allan Holdsworth is onmiskenbaar, net als van Cynic overigens (niet verwonderlijk als je bedenkt dat twee groepsleden ook in die legendarische band gespeeld hebben). In tegenstelling tot laatstgenoemde groep hecht Exivious echter duidelijk aan improvisatie en schrikt er bovendien niet voor terug oudere stukken grondig om te werken. Het resulteert in een dromerig en vrij vliedend optreden, dat misschien bij tijd en wijle wat meer focus in de (hoe dan ook technisch indrukwekkende) notenstroom zou kunnen gebruiken, maar bijvoorbeeld in de slotfase wel een onverwacht sterk gezamenlijk statement oplevert. Een boeiend muzikaal experiment, zoveel is zeker.