Volwassenheid. Het vierkoppige Papa Roach uit Noord-Californië verovert alweer achttien jaar de harten van menig rock-liefhebber en viert dit met een tournee op Europese bodem. Vanavond staat Jacoby Shaddix en consorten voor de zevende maal in de 013, nadat het vorig jaar tezamen met Disturbed een explosief optreden gaf in de Heineken Music Hall. Papa Roach krijgt vanavond support van de Amerikaanse electronicaband Julien-K en het Latijns-Amerikaanse Ill Niño, reeds jarenlang een vaste kracht van het metalfirmament.
Hoewel Julian-K, eveneens afkomstig uit Californië, al zo’n acht jaar meedraait in de popscene, heeft het nog geen enkel commercieel succes gehad. De band verwierf slechts enige bekendheid toen Linkin Park haar uitnodigde om mee te doen aan de zesde editie van Projekt Revolution, de grootste jaarlijkse tour onder leiding van de metalband uit – jawel – Californië.
De tweede plaat van Julian-K komt deze herfst uit, die ze vanavond voor het eerst in Nederland ten gehore brengen. Een album met potentie. In de halflege Dommelsch Zaal lijkt het echter niemand te overtuigen. Ondanks het prima debuutalbum Death to Analog – waarvan men in Amerika geen genoeg schijnt te krijgen – is de band in Nederland nog te onbekend en kan de charmante en rustige attitude van de bandleden op weinig sympathie rekenen. Bovenal is leadzanger Ryan Shuck onverstaanbaar en is interactie naar het publiek toe blijkbaar teveel gevraagd. Gelukkig biedt gitarist Amir Derakh met zijn synthesizers tegenwicht, wat het geheel een stuk mooier maakt.
Na een ombouwpauze, langer dan de speeltijd van Julian-K (!), stroomt de zaal mondjesmaat vol en is het aan Ill Niño om de hoofden wakker te schudden. Vorig jaar moesten de rijkelijk behaarde muzikanten nog afzeggen toen zij met Papa Roach naar de 013 zouden komen, maar dat komt de zeskoppige band nu helemaal goed maken. De nummers kenmerken zich door een veelvoud aan Latin-invloeden. Klinkt suf, maar dat is het allesbehalve. Als de lichten doven en een subtiel intro-muziek ingezet wordt, knalt de band erin met ‘My Resurrection’. Een duw-en-trek pit met bijbehorende bierdouche is geboren! De band speelt met verve en de goede melodieuze stem van zanger Cristian Machado lijkt in goede aarde te vallen. Voor meneer overigens een kanttekening: vermijd de volgende keer clichématige teksten als ‘Nederland heeft het beste bier, wiet, vrouwen en voetbalelftal’. Alsjeblieft.
Twee uur voorprogramma is geen kattenpis en dus is de euforie groot als de 013-bezoeker eindelijk krijgt waarvoor hij kwam: Papa Roach. Of genuanceerder gezegd: Jacoby Shaddix. De frontman ademt Papa Roach. Hij ís Papa Roach. Als een verliefd schoolmeisje stuitert hij op het podium en weet hij het publiek van begin tot eind en van voor tot achter op zijn kop te krijgen. En als de 34-jarige Amerikaan zijn jarige zoontje – met uiterst schattige oortelefoon – het podium oproept, verovert hij pas écht de harten van de aanwezige tienermeisjes.
Natuurlijk wordt deze verjaardag gevierd en welteverstaan met een sit-down. Dat tweeduizend mensen hier gehoor aan geven, zegt genoeg over het plezier en energie dat Papa Roach overdraagt. De mannen spelen een ontzettend strakke set. Opener ‘Getting Away With Murder’, van de gelijknamige album uit 2004, is een prima voorbode met het nodige explosiegevaar. Wel klinken de drums vrij plat, maar dit wordt naarmate het concert vordert steeds beter.
Na een aantal niet te vergeten klassiekers,zoals ‘Scars’ en ‘Between Angels and Insects’, welke onder luid gejuich ontvangen worden, is het helaas de beurt aan een mindere god uit het Papa Roach-repertoire, namelijk het Back Street Boys-achtige ‘Time is Running Out’. Zelfs live is de productie van het nummer zo glad als het hoofd van Gordon. Vertolk dan het krachtige ‘Change or Die’, want dit is Papa Roach onwaardig. Het publiek zal het echter de spreekwoordelijke worst wezen; ze zingen luidkeels mee en deinzen voortdurend op en neer.
De toegift van vanavond bestaat uit maar liefst drie nummers van debuutalbum ‘Infest’, ook nu nog de meest succesvolle plaat. De succesvolste plaat met daarbij het succesvolste nummer dat ze ooit geschreven hebben. Uiteraard gaat het hier over ‘Last Resort’, welke als slotnummer wordt ingezet. Hierna moet de bezoeker na anderhalf uur met pijn in het hart concluderen dat het nog anderhalf jaar moet wachten totdat Papa Roach weer op Tilburgse bodem optreedt. Toch is dit weer een teken dat we nog lang niet van de Californiërs af zijn. Last resort? Nog even niet.