Enkele doorwinterde countryfans, een handjevol jolige twintigers, en een tiental veertigers aan het bier; een toevallige passant had zich met deze mix van publiek terecht kunnen afvragen wat er afgelopen donderdag in Stage01 te gebeuren stond. Het antwoord is: Lea. De van oorsprong Friese zangeres uit Nijmegen kwam liedjes spelen van haar vorig jaar onder Excelsior uitgebrachte eerste album: ‘Can I Come By?‘. Een americana-plaat, vol verrassende invloeden.

De Goirlese singer-songwriter Bridget (Bridget van Zundert) mag het 013-publiek in stemming brengen. Aanvankelijk begeleidt ze zichzelf op gitaar. Bridget heeft een krachtige stem met een breed bereik, maar solo komen haar folkrock-nummers niet erg sterk uit de verf. Met de wat clichématige akkoordenschema’s zijn haar nummers toch wat saai en na een paar liedjes lijk je het meeste wel gehoord te hebben. Vanaf het derde nummer komt er dan een tweede gitarist bij en dat merk je: de nummers krijgen wat extra body. Een band zou Bridget niet misstaan.

Lea loopt het podium op en roept haar band bij zich: “Kom jongens, we gaan spelen!”. Iemand in het publiek grapt: “Ja, hup Johan, het podium op!”. De volledige begeleidingsband van Lea bestaat deze avond dan ook uit oud-Johan bandleden. Jeroen Kleijn op Drums, Maarten Kooijman op Gitaar en Diets Dijkstra op bas. Grote namen; het lijkt er op dat ze bij Excelsior een mooie toekomst voor Lea zien.

De nummers van Lea zijn toegankelijk. Beïnvloed door een breed scala aan genres en artiesten, bevatten ze elementen uit country, blues, pop en rock, maar blijven de sons in de gulden middenweg steken. Ze legt haar troef op tafel als ze met een cover van Bruce Springsteen’s ‘Further On Up The Road’ komt. Het nummer past muzikaal gezien prima in haar repertoire; want Lea kan ook heerlijk rocken. De toegift is een Elvis-cover van 'In my way’, waarmee ze een andere, fragiele kant laat zien. Ze speelt het Elvis-nummer alleen, zoals zo ooit begon als singer/songwriter in de Nijmeegse kroegen. Hoogtepunt van de avond is het eigen nummer ‘Sting Like A Bee’. Een rustig nummer over pijn van liefde uit het verleden. Met sterk gitaarspel van Kooijman en de geleefde stem van Lea, is dit een kippenvelmoment.

Het mooie aan Lea is dat je gelooft wat ze zingt. Dat zou namelijk een probleem kunnen zijn bij een jonge Nederlandse vrouw die country wil zingen. De liedjes van Lea gaan over heimwee, romantische dwalingen in haar gedachten en over Amerika, waar ze kort voor het opnemen van haar album een rondreis maakte om inspiratie op te doen. Deze onderwerpen liggen allemaal dicht genoeg bij haar zelf. Lea zingt over haar gevoel. Daarbij heeft ze een stem die zich prima leent voor americana: zuiver, warm en met een ruw randje. En al kunnen teksten als 'I want to be the sparkle in your eye’ dan nog wat eenvoudig overkomen. Het totaalplaatje klopt.