Trad hij nog niet eens zo heel lang geleden op met een strijkkwartet, met zijn verse album ‘Among The Ruins’ heeft Niels Duffhuës het roer duidelijk in hardere richting verlegd. Gesteund door trommelaarster Marzj presenteerde hij de ruwe nieuweling afgelopen vrijdag in Cul de Sac.

Alhoewel, “presenteren” is misschien niet het meest adequate woord om de nogal onbeholpen stijl van aankondigen van Duffhuës te beschrijven. Hinderlijk is dat overigens verder niet, ook al omdat de aanwezigen (vaak vrienden of bekenden van de liedjesschrijver) met opmerkingen of gelach tussendoor zorgen voor een ontspannen sfeer. Bovendien gaat het vanzelfsprekend uiteindelijk om de muzikale verrichtingen en die zijn vanavond dik in orde.

Terwijl hij zijn rauw en onheilspellend stemgeluid afwisselend begeleid door toetsen, akoestische en elektrische gitaar vuurt hij de nieuwe ongepolijste rockpareltjes op het publiek af, op gezette tijden onderbroken door ouder en heel recent, nog niet opgenomen materiaal. Marzj (of “de band”, zoals Duffhuës haar met een grijns noemt) geeft de nummers met haar intensieve getrommel een fikse extra energie-injectie. In het geval van optredens in goed volgepakte cafés als dit heeft dat overigens het aanvullende voordeel dat eventueel geroezemoes van het publiek achterin met gemak overstemd wordt en derhalve niet afleidt van de muziek.

Die varieert hier van elementaire bluesklaagzangen tot donkere countryachtige bespiegelingen en van sombere pianoballades tot verwrongen rocksongs. De rode draad doorheen deze uiteenlopende liederen wordt gevormd door de diepe strot en het duistere hart van Duffhuës zelf, die perfect passen bij dit naargeestige seizoen. Mensen in wie een dergelijke zware gemoedsgestemdheid sterk resoneert, worden dan ook van harte aangeraden ‘Among The Ruins’ eens ergens vandaan te plukken en enkele luisterbeurten te geven. Heerlijke droefheid gegarandeerd.