My Chemical Romance doet wat het moet doen

Maar vergeet te overtuigen

Juliën L'Ortye ,

Je zou het bijna vergeten, maar Danger Days: The True Lives of the Fabolous Killjoys is alweer het vierde studioalbum van My Chemical Romance. De band, die een week na 9/11 is opgericht, timmert nu al zo'n kleine tien jaar aan de weg en blijkt in die tijd een behoorlijke fanschare te hebben opgebouwd. Het concert is al sinds december stijf uitverkocht en is tevens het enige dat de mannen in Nederland geven. Het is dus proppen geblazen, vanavond in Tilburg.

Maar vergeet te overtuigen

Je zou het bijna vergeten, maar 'Danger Days: The True Lives of the Fabolous Killjoys' is alweer het vierde studioalbum van My Chemical Romance. De band, die een week na 9/11 is opgericht, timmert nu al zo'n kleine tien jaar aan de weg en blijkt in die tijd een behoorlijke fanschare te hebben opgebouwd. Het concert is al sinds december stijf uitverkocht en is tevens het enige dat de mannen in Nederland geven. Het is dus proppen geblazen, vanavond in Tilburg.

De Britse rockband LostAlone mag vanavond een poging doen de Dommelsch Zaal op te warmen. De band heeft met haar pakkende gitaarriffjes en stevige melodieën veel weg van Sum 41 en ook de stem van zanger Steven Battelle doet veel aan die van Whibley (zanger Sum 41, red.) denken. De band heeft eerder getourd met onder andere 30 Seconds To Mars en Paramore en het is dan ook te merken dat ze de kunst der opwarming goed beheersen. Ze hebben er duidelijk veel zin in en weten na drie nummers al bijna alle handjes op elkaar te krijgen.

Nadat de roadies behoorlijk de tijd hebben genomen om alles op het podium in gereedheid te brengen, zijn daar omstreeks half tien dan eindelijk Gerard Way en zijn mannen. Nadat het intro van het laatste album, 'Look Alive, Sunshine', ook als intro voor het optreden dient, klinken de uiterst herkenbare gitaren van 'Na Na Na', waarmee de sfeer er meteen goed ingeramd wordt. Wat direct opvalt is dat Way met zijn stem geen seconde boven het geweld van de eerste paar nummers uit weet te komen. Of dat komt door het slecht afgestelde geluid, of doordat zijn stem simpelweg niet krachtig genoeg is, valt niet echt te zeggen.

Het lijkt het publiek ook niet echt te deren. Nu staat emo-publiek – want dat stempel mag je het merendeel van de zaal toch wel opdrukken – sowieso al niet bekend als het meest kritische publiek, wat ertoe leidt dat MCR ermee weg weet te komen.

Met 'SING', de tweede single van het laatste album, is ook het tweede echte meezingmoment een feit. Er is vanavond blijkbaar weinig voor nodig om het toegestroomde publiek, waarvan enkele diehards al om negen uur ‘s ochtends voor de deur van het poppodium zaten, een goede tijd te laten beleven. De eerste crowdsurfers en pitjes  verschijnen al na een nummer of vier en er wordt gesprongen alsof er geen morgen is. Na 'The Only Hope For Me Is You' en 'Vampire Money', is het tijd om de hits er doorheen te knallen. 'I’m Not Okay', 'Famous Last Words' en 'Welcome To The Black Parade' komen achter elkaar langs, terwijl tussen de laatste twee nog even het hardste nummer van het laatste album, 'DESTROYA', gespeeld wordt. Way en co gunnen Tilburg nu niet bepaald tijd om even op adem te komen, helemaal niet wanneer een nummer later ook nog eens 'Teenagers' en 'Helena' elkaar opvolgen.

Dat Way wel degelijk over een prima stem beschikt, bewijst hij in het laatste nummer voor de toegift, 'Cancer', eigenlijk het enige rustige nummer in de hele set. Een set, die qua kwantiteit dik in orde is -  013 krijgt in anderhalf uur liefst zeventien nummers voorgeschoteld - maar wat kwaliteit betreft toch zeker het een en ander te wensen over laat. MCR staat bekend om haar theatrale liveshows, maar op een leuke  lichtshow na, lost het die verwachtingen bij lange na niet in. Het ’f-word’, dat Way tot storens aan toe het publiek in gooit, maakt het er ook al niet veel beter op. Het publiek krijgt vanavond waar het voor komt, en zeker waar voor haar geld, maar wat ‘My Chem’ vanavond laat zien is niet uitzonderlijk. Verre van.