In de strijd om de felbegeerde Lucas Dec Bokaal traden afgelopen maandag de eerste vijf jonge en talentvolle lokale acts aan in Cul de Sac. Het leverde een leuk en veelzijdig avondje rocken op.

De webstek van de Cul kondigt aan dat de avond zal starten met oorsplijtende death metal, maar in werkelijkheid opent The Common Sense het Lucas Dec-bal met een ouderwetse pot stevige rock. Vanzelfsprekend staan alle groepen die deze dag het podium betreden aan het begin van hun muzikale carrière, maar zelfs binnen die categorie is de gemiddelde leeftijd van deze bende opvallend laag. Dat betekent echter zeker niet dat deze jongens niet weten hoe te rocken; de zanger heeft een prima podiumpresentatie en de sologitarist grossiert in geweldige loopjes. Een goed begin van deze competitie en respect voor het feit dat veel bandleden blijven hangen om de volgende groepen aan te moedigen.

Met No Matching Socks belanden we vervolgens in een onvervalste punksfeer. Hier en daar gaat wel wat fout, maar het mooie van deze muziekstijl is dat het ook allemaal niet perfect hoeft te zijn. Spelplezier is immers het belangrijkste en gelukkig spat dat ook van dit optreden af. De korte en aanstekelijke liedjes worden in hoog tempo op het publiek afgevuurd en hoewel je gezien de (nog) vrij beperkte muzikale capaciteiten van deze mannen wel kunt begrijpen dat ze niet doorgaan naar de volgende ronde, slepen ze zondermeer terecht de publieksprijs binnen.

Het allersimpelste concert van de avond wordt gevolgd door het meest ingewikkelde, waarvoor Generaal Mus tekent. De muziek van dit combo is zuiver instrumentaal, in tegenstelling tot die van de andere mededingers van de avond. Derhalve staan samenspel en spanningsopbouw centraal, waarvoor de groep dan ook ruim de tijd neemt in een tweetal weids uitgesponnen stukken met veelal contrasterende, maar altijd rockende passages. De complexe muzikale formule mag hier en daar nog wel wat verder uitgewerkt worden, maar van alle bands van vanavond heeft deze ongetwijfeld het grootste groeipotentieel. Mooi dus dat deze jongens door mogen naar de finale.

Na de avontuurlijke klanken van Generaal Mus komt de muziek van New Dawn Rising je nogal rauw op het dak vallen. Hoewel, ‘rauw’ is eigenlijk niet bepaald het beste woord om de gelikte pop/rock van deze groep te omschrijven. Het probleem is eerder dat iedere vorm van rauwheid en experiment ontbreekt, waardoor de ontegenzeggelijk vakkundig in elkaar gedraaide nummers doorgaans nogal flauw en inwisselbaar klinken. Zeker geen slechte band, maar wel een die heel wat meer gebruik zou mogen maken van de pepermolen.

Wat dat betreft kan men zich bijvoorbeeld laten inspireren door Sugar Sweet, dat ondanks de mierzoete naam duidelijk wel begrepen heeft waar het in de rock om draait. Alleen al de presentatie van dit harige trio is overtuigend en de sterk op de jaren zestig en zeventig teruggrijpende bluesrock correspondeert daar heel mooi mee. Technische problemen dreigen even roet in het eten te gooien, maar zoals het een echte rockband betaamt, laat het drietal zich daardoor allerminst uit het veld slaan en maakt het zijn korte maar krachtige set gewoon af. Kortom; een passende afsluiter van een energieke avond  – en fijn dat ook deze band over twee weken mag terugkomen bij de finale.