Selah Sue, alleskunner

Ravissante Belgische valt ook live niet in een hokje te plaatsen

Juliën L'Ortye ,

Tsja, wat voor muziek maakt Sanne Putseys (stagename Selah Sue) nu eigenlijk? Op haar titelloze debuut gaat het allerlei kanten op. Het ene moment horen we reggae, het andere voert haar soulvolle stem de boventoon en even later neigt Putseys’ sound meer naar hiphop. Het is die veelzijdigheid die ervoor heeft gezorgd dat Selah Sue binnen afzienbare tijd bijzonder populair is geworden.

Ravissante Belgische valt ook live niet in een hokje te plaatsen

Tsja, wat voor muziek maakt Sanne Putseys (stagename Selah Sue) nu eigenlijk? Op haar titelloze debuut gaat het allerlei kanten op. Het ene moment horen we reggae, het andere voert haar soulvolle stem de boventoon en even later neigt Putseys’ sound meer naar hiphop. Het is die veelzijdigheid die ervoor heeft gezorgd dat Selah Sue binnen afzienbare tijd bijzonder populair is geworden.

Ze zorgde voor een van de drukst bezochte optredens op Werchter, wist een plekje op Sziget te bemachtigen en verkoopt deze week met speels gemak onder andere Paradiso en 013 uit. Een knappe prestatie voor iemand met slechts één album op zak.

Al deze aandacht lijkt haar vleugels te hebben gegeven; het getuigt van de nodige durf, openen met een akoestische Adele-cover. Ook al zit ze bij ‘Daydreamer’ zo nu en dan enigszins mis met haar gitaarspel – waardoor ze zelfs eenmaal geneigd is opnieuw te beginnen – vocaal is het akelig doordringend. Het geluid in het popcentrum is gedurende het hele optreden niet bepaald om over naar huis te schrijven, zo heerst er bij enkele baslijnen meer het gevoel bij een Massive Attack-optreden beland te zijn.

Hoe gevarieerd de setlist ook is, niet ieder nummer op Sue’s debuut is van dezelfde kwaliteit als ‘Crazy Vibes’ en ‘Raggamuffin’. En daar schuilt het gevaar voor de Belgische, want hoewel begeleid door een prima band weet ze niet altijd even goed de aandacht vast te houden. Instrumentaal is het allemaal wat vlak en lijkt er weinig ruimte te zijn voor eventuele oplevingen. Het optreden leunt dus voor het overgrote deel op de kwaliteiten van de Vlaamse en hoe breed diens schouders ook zijn, bij vlagen is het net een tikkeltje te zwaar.

We zien vanavond zo nu en dan het moderne halfzusje van Bob Marley (‘Crazy Sufferin’ Style’), even later hangt Putseys ‘gewoon’ de MC (‘Peace of Mind’) uit en tussentijds pakt ze met haar fenomenale strot Popcentrum 013 meermaals in. En hoe sluit je een set vol met reggae, soul en hiphop af? Precies, met een flinke portie dubstep. Een stijlvolle afsluiting van een show van een stijlvolle dame.