Het was afgelopen vrijdag even wachten voor de jongens uit Belfast het kleinste podium van 013 betraden, maar toen ze er eenmaal stonden, wisten ze een heel amusante rock- en talkshow neer te zetten voor een select publiek van welgeteld vierendertig personen (in de telling van hun harige gitarist). Iers kroegvermaak in optima forma kortom.

Men begint nochtans onstuimig en tamelijk serieus met een stevig, naar punk neigend nummer. Misschien komt het mede door de bas die het snel daarop tijdelijk begeeft (een terugkerend probleem dat de band een groot deel van de set blijft achtervolgen), wellicht ook door het feit dat men al veel te lang met elkaar op tour is, maar het duurt daarna niet lang voordat dit concert ontaardt in een soort van conference met stukken muziek tussendoor.

Daarvoor is natuurlijk wel de hulp en instemming van het publiek nodig, dat zowaar met succes weggewenkt wordt van de bar (vrij ongebruikelijk in deze zaal) en vervolgens als kop van jut mag dienen. Zo is een jongen met Megadeth t-shirt aanleiding voor het opdragen van een overigens allerminst virtuoos nummer aan gitaarheld Marty Friedman. De band spaart zichzelf echter ook niet en steekt voortdurend de draak met elkaar, op een wijze die naast een redelijke alcoholinname ook veel ervaring in Ierse kroegen doet vermoeden.

Als de groep er na veel geleuter toe komt een nummer te spelen, doet ze dat echter vol overtuiging en met verve. Zelfs op de wegens technische mankementen wegvallende baspartijen wordt door de andere bandleden kwiek gereageerd, waardoor de stukken nauwelijks aan kracht inboeten. Deze kleine makkers mogen namelijk ouwehoeren wat ze willen, rocken kunnen ze wel - en een malle ode aan immer behulpzame 013-medewerker Mark Smith geven trouwens ook. In de woorden van mederecensent Ferdinand Vleugel: "Als Kurt Cobain een vrolijke dronken Ier was geweest, zou je ongetwijfeld ongeveer dit krijgen." En zo is het maar net.