Na de voor Roadburnbegrippen vrij softe psychedelische muziek van Black Mountain, maakt de Main Stage zich op voor een knallend einde van deze Roadburneditie. Waar de Samsara Blues Experiment in de Kleine Zaal een eindeloze jam ten gehore brengt en de sterren van de hemel musiceert, gooit Sourvein het over een hele andere boeg. Modderige, trage, vieze rock is waar deze heren van houden. “It may not be pretty, but at least it’s real”, aldus de frontman. En zo worden we na vier dagen zweven weer in de harde realiteit teruggeslingerd.

CONCERT
Sourvein, Grote Zaal 013, 17 april.

PLUS
De mannen van Sourvein doen een bewonderenswaardige poging om het publiek na een vier dagen durende uitputtingsslag aan het bewegen te krijgen. Men is duidelijk van zins om samen met de nog aanwezige die-hards een feestje te bouwen en hoewel niet alle pogingen daartoe even goed slagen (een in het publiek geslingerd blikje bier komt nogal onzacht op een van de aanwezigen terecht – ai, ‘sorry for that mate”) komt de band zonder meer sympathiek over. Dat de meeste Roadburners te weinig puf hebben om op deze avances in te gaan ligt niet aan de band.

MIN
Niet echt een toepasselijke afsluiter voor deze dag, die over het geheel genomen in het teken stond van vrij vriendelijke psychedelische rock. Daarbij is de Grote Zaal niet de meest ideale plek voor deze band – deze mannen willen het liefst tussen het publiek staan en niet erboven (voor aanvang van het concert, al na de aangegeven aanvangstijd, staat een der bandleden nog doodleuk zijn blaas te legen in een pisbak bij de rookruimte, waar zich het volgende gesprek ontspint: “Hey, shouldn’t you be on stage? We’re all waiting” – “Yeah, yeah, in a minute”). De ruimte is ook behoorlijk leeg, terwijl het publiek bij de Samsara Blues Experiment in de Green Room onplezierig dicht op elkaar gepakt staat.

CONCLUSIE
Een goede band, maar plaats en tijdstip zijn wat ongelukkig gekozen.

CIJFER
7.5