Sinds ik iets van ze hoorde bij het Scapinoballet Kathleen, ben ik ik fan van Godflesh. Het was de eerste band die een vorm van deathmetal combineerde met industrial, en mijn god, wat was dat imposant.
Eén keer heb ik ze zien optreden, ik meen in 1993, in de oude Arena in Amsterdam. Kort daarna hief Justin Broadrick (wikipedia, blog) de band op. Maar sinds afgelopen zomer treden ze soms weer op; en nu dus op Roadburn. Broadrick beloofde het album Streetcleaner in z’n geheel te spelen – wat goed uitkwam, wat dat is mijn all-time favorite. Maar, zo voegde hij eraan toe: ‘Raar is het wel, want dat album heb ik al ruim veertien jaar niet meer gespeeld, ik heb er alleen naar geluisterd.’ dat laatste hebben hij en ik dan gemeenschappelijk :)
Godflesh stond gisteravond in de grote zaal: 1750 plaatsen, en bomvol. Een vrijwel leeg podium: niks dan een batterij luidsprekers eb een microfoon. Twee mannen een met bas, een met gitaar plus met de voet bediende drumcomputer; dat was alles. En vervolgens duwden ze met hun tweeën een harde, strakke, afgemeten en gemene bak lawaai de zaal in die alles deed trillen en meevoerde op een loom dampend ritme.
Deze column verscheen eerder op de website van Karin Spaink.