Het lenteweer van afgelopen zaterdag beloofde veel goeds voor de komende maanden. In de Kleine Zaal van de 013 stond ’s avonds bovendien met Alamo Race Track een band die met hun aanstekelijke muziek deze heerlijke dag nog even verlengde.
‘Waarom moeilijk doen met voorprogramma’s als het ook makkelijk kan?’, zo moeten de mannen van Alamo Race Track hebben gedacht. Want op het podium stond Eckhardt, bestaande uit ART-percussionist Rik Elstgeest – alias Eckhardt – en gitarist Leonard Lucieer. Beide heren bespeelden de akoestische gitaar, met als klein verschil dat Rik een nylonsnarige had en Leonard het met stalen snaren deed. Eerste gevoel bij de liedjes: Zomer, zondagavond, relaxt.
Ondanks dat ze maar met z’n tweeën waren, wisten ze de kleine zaal wel te vullen. Helaas moesten ze opboksen tegen het gepraat van het publiek dat niet in zulke grote getale was gekomen; de echte drukte stond in de grote zaal van coverbands te genieten. Toch probeerde Eckhardt boven het luide geroezemoes uit te komen. Dit lukte ze wel, te horen aan het applaus dat ze aan het einde van hun halfuurtje kregen. Nogmaals de steekwoorden: strandmuziek, ondergaande zon, lange avond.
Hoewel alles al klaarstond op het podium, en de geluidsman niet zoveel hoefde te stemmen en neer te zetten, gunden de mannen zichzelf nog even de tijd voor ze het podium op gingen. Eenmaal daar werd de zaal, gevuld met ‘oudere jeugd’, een stukje stiller, om de band vervolgens aan te moedigen met applaus en luide kreten.
De Amsterdamse band weet met zijn interessante ritmes en goede opbouw zeker te boeien. Ze zaten er lekker in en dat was goed te zien: Na twee nummers vielen de druppels zweet in het ritme van de muziek van zanger/gitarist Ralph Mulder af. De neergelegde handdoeken waren dus niet voor niets meegereisd. De frontman dankt ook meer dan eens het meedeinende en meezingende publiek. “Heb ik jullie al bedankt dat jullie hier zijn? Volgens mij wel, maar nog maar een keer: dankjewel.”
De muziek van Alamo Race Track kenmerkt zich door een tendens die elk nummer behelst. Een lekkere beat met opzwepende gitaarritmes die het nummer naar een hoogtepunt brengt. Vooral ‘Hypnotised’ is hier een goed voorbeeld van. Het steeds harder herhalen van de titel van deze song bracht ook dit nummer tot een heerlijke climax om vervolgens abrupt te eindigen. Daar hadden de mannen wel wat meer mee kunnen doen, toch blijft dit wel hun charme.
Op het podium stond een uitgebreid instrumentarium. Blikvanger was wel de vibrafoon naast de drumkit. Helaas was deze niet altijd even goed te horen. Verder sierden een keyboard, een pedalsteel guitar en een orgeltje uit Hongarije (“Voor maar vijftien euro!”) het podium, naast natuurlijk de gebruikelijke instrumenten. Het meest bijzondere waren nog wel de lepels die bij het laatste nummer ‘Black Cat Jon Brown’ werden gebruikt: Gewoonweg prachtig.
Zoals eerder gezegd was het die dag een heerlijk warme dag. Alamo Race Track weet deze dag goed voort te zetten door hun zomerbestendige liedjes. Ondanks de korte set lieten ze iedereen met een tevreden, zomers gevoel achter.