Naar eigen zeggen hebben ze met hun 'murder metal' eigenhandig een nieuw subgenre het zieke levenslicht doen zien. Zeker is dat de mannen van Macabre na vijfentwintig jaar op het podium nog steeds een kenmerkend komisch sinister sfeertje weten te creëren.

FORETOLD
Eerst is het echter aan onze Brabantse kameraden van Foretold om het publiek in de Kleine Zaal alvast op te warmen. Zij staan alweer voor de tweede keer in een kleine week op Tilburgse planken, dus over aandacht hebben ze niet te klagen. Over hun optreden van vandaag ook niet, want hun ouderwetse death metal komt deze middag een stuk beter tot zijn recht als in het voorprogramma van Lividity afgelopen dinsdag in Little Devil. Het zaalgeluid is zuiver en hard en de mannen spelen met zichtbaar plezier (en een gezonde dosis zelfrelativering) een strakke en vrij afwisselende set, die muzikaal een prima voorloper vormt voor de volgende acts. Een sterk begin van de dag.

THE LUCIFER PRINCIPLE
Met The Lucifer Principle belanden we vervolgens in wat meer op rock ‘n’ roll georiënteerd vaarwater, zij het dat ook hier het doodsmetaal de boventoon voert. Blikvanger van dit gezelschap uit Apeldoorn is zonder twijfel de zanger/brulboei, die zijn niet geringe lengte nog extra uitbuit door regelmatig op een box te gaan staan. Ver boven het publiek uittorenend doet hij allerwegen zijn best de aanwezigen tot meer activiteit aan te sporen, maar jammer genoeg blijkt het zondagmiddaggevoel te diep in hen genesteld om zijn oproepen veel effect te doen sorteren. Desondanks een fijn optreden, dat op zijn minst een goede aanzet tot een feestelijke stemming geeft.

MACABRE
De meeste mensen zijn natuurlijk echter gekomen voor de lugubere hoofdschotel van de dag, gevormd door het illustere Amerikaanse drietal Macabre. Gewapend met onder meer een gitaar en een bas die in ieder geval zeker niet te weinig snaren hebben, trakteert het power trio ons op een stevige portie “murder metal”, waarbij de praatjes van de zanger tussen nummers minstens even veel tijd in beslag nemen als de doorgaans korte en heftige liedjes zelf. Dat is over het algemeen natuurlijk geen goed teken, maar in het geval van deze band wel gepast, aangezien deze intermezzo’s verhalen over de seriemoordenaars die centraal staan in de nummers. Ze werken als sfeerbevorderende ‘Grim Scary Tales’, om met de titel van het aankomende album te spreken. Dat humor bij deze bende een belangrijk ingrediënt vormt, valt behalve uit de teksten bijvoorbeeld ook op te maken uit het melige ritme dat ‘Nero’s Inferno’ begeleidt. Het zorgt voor een eigenaardige, zowel grimmige als grappige ambiance, die het eindelijk wakker geschudde publiek zichtbaar weet te bekoren. Een alleraardigste zondagverpozing kortom.