Geen black metal band die zo vaak in 013 op de planken stond als het Zweedse Marduk. In het kader van The Great Northern War Tour deed de horde afgelopen maandag wederom de kleine zaal aan, met een drietal gelijkgestemde acts in het kielzog. Het bleek voor veel aanwezigen toch wat veel van het goede.

FUNERAL GOAT
De avond wordt geopend door het duistere duo van eigen bodem Funeral Goat. Met een minimale instrumentale bezetting van gitaar en drums, aangevuld met wat onderaards gemurmel en gekrijs, zet het tweetal een rudimentaire black metal performance neer. Sfeerbevorderende attributen zijn onder andere een zwarte kaars, geitenschedel en occulte tekens, waarbij de met corpse paint besmeurde en spikes dragende lijvige voorman het plaatje compleet maakt. Vanwege het primitieve karakter van de muziek is deze act natuurlijk wel gedoemd tot een eeuwig verblijf in het ondergrondse, aangezien alleen de meest toegewijde black metal adepten de relatieve eentonigheid van dit zwarte geluidstapijt voor langere tijd kunnen verduren.  

VALKYRJA
Voor de rest van de bijeenkomst verkassen we naar het hoge noorden met als eerste stop Zweden, waar we al gauw door de langharige smeerlappen van Valkyrja onder de voet worden gelopen. Dat is overigens geen heel vervelende ervaring. Sterker nog, het hier en daar door flitsende gitaarsolo’s oplichtende duistere metaal van deze heren mag wel de vondst van de avond heten. Met een ritmisch vrij afwisselende, maar onverminderd harde muzikale aanval, vergezeld door een niet minder agressieve podiumpresentatie, weten deze Zweden het publiek moeiteloos te overrompelen. Het vijftal neemt dan ook niet al te veel adempauzes en spuwt in sneltreinvaart haar repertoire op het publiek af, om even vlug weer te verdwijnen. Zo hoort het.

RAGNAROK
De reis voert vervolgens naar buurland Noorwegen, waar Ragnarok de knots zwaait. Het offensief dat deze mannen inzetten, is wat meer rechttoe rechtaan dan dat van de vorige band (zo ontbreekt rap solowerk), maar desondanks behoorlijk effectief. Het directe, enigszins op elementaire rock geënte black metal geluid van deze Noren wordt vanzelfsprekend in visueel opzicht ondersteund door een aanzienlijke hoeveelheid corpse paint, wat vooral de kale en gedrongen gitarist en de ongewoon groot uitgevallen bassist een passend vervaarlijke uitstraling geeft. Wanneer zij en hun geverfde, blast beats en gekrijs producerende kompanen het podium net als de vorige acts prettig abrupt verlaten, is het dan toch tijd voor het hoofdprogramma.

MARDUK
De aanwezigen die nog niet murw gebeukt en geschreeuwd zijn door de voorgaande acts, kunnen tot slot nog aan hun trekken komen bij het oerdegelijke Marduk. Het moet gezegd dat die band de laatste jaren gewonnen heeft aan diversiteit en niet enkel op ongecompliceerd razende black metal steunt (hoewel ook die natuurlijk deze avond weer ampel vertegenwoordigd is in de set, met de ‘Panzer Division Marduk’ granaat als meest treffende illustratie). Met name op het laatste album ‘Wormwood’ integreert de band voorzichtig wat doom en zelfs progressieve elementen in het totaalgeluid en ook die kant  van de groep komt in dit optreden tot uitdrukking. Het is echter niet genoeg om het na drie min of meer in hetzelfde genre opererende bendes begrijpelijkerwijs verzadigde publiek tot grote hoogten op te zwepen. Weliswaar doen de volhouders onder hen nog goed mee bij de uitvoering van de verschillende krakers, tijdens de intro’s tussen de nummers zakt het enthousiasme steeds snel in. De zaal is sowieso leger dan ze eerder op de avond geweest is en het behoeft dan ook niet te verbazen dat het viertal na zijn reguliere set uiteindelijk geen trek meer heeft in een toegift. Geen bijzonder overtuigende overwinning voor de Zweden dus, maar desalniettemin een acceptabele vertoning aan het einde van deze black metal uitputtingsslag.