Gematigd enthousiast na Phoenix Explosion’s debuutoptreden

Middelmatig geluid, podiumgewenning, en kinderziekten tekent optreden

Dyon Schlebos ,

"De laatste keer dat ik met één van mijn bandjes in de Batcave stond is misschien wel tien jaar geleden", zegt een stralende Remi Tjon Ajong donderdagavond tijdens de eerste try-out van zijn nieuwe band The Phoenix Explosion. Een avond die allemaal wat gewennig op gang moet komen.

Middelmatig geluid, podiumgewenning, en kinderziekten tekent optreden

"De laatste keer dat ik met één van mijn bandjes in de Batcave stond is misschien wel tien jaar geleden", zegt een stralende Remi Tjon Ajong donderdagavond tijdens de eerste try-out van zijn nieuwe band The Phoenix Explosion. Een avond die allemaal wat gewennig op gang moet komen.

Het is tweeëneenhalf jaar stil geweest rondom Green Lizard en na het uiteenvallen van Krezip en Beef werd het tijd voor iets nieuws. Toen de eerste single ‘Jealousy’ een maand of wat geleden uitkwam, kon de vergelijking met Green Lizard eigenlijk niet uitblijven en zijn de sporen van Krezip en Beef ook vanavond niet of nauwelijks hoorbaar. Dit is natuurlijk niet vreemd met een zanger als Remi Tjon Ajong die beschikt over een vrij uniek en kenmerkend stemgeluid.

Het eerste wat opvalt is dat The Phoenix Explosion een stuk dynamischer klinkt dan de oude band van Remi en Brian Tjon Ajong. Dit is vooral te danken aan de meest geoliede ritmesectie van Nederland op dit moment: basisst Joost van Haaren en drummer Bram van den Berg. Waar Green Lizard meer rammelde en de punk opzocht, heeft The Phoenix Explosion plaatsgemaakt voor een strakker geluid dat zelfs af en toe flirt met de blues en dan weer overschakelt naar felle, bijna metalsolo’s. Deze solo’s zijn helaas, net als Remi’s vocalen door het matige geluid in het begin slecht hoorbaar.

Later staan de gitaren weer te hard, waardoor een rustige intro compleet de plank misslaat. De band laat in een uur tien songs horen die in kwaliteit behoorlijk uit elkaar liggen. ‘Faultline’ klinkt in eerste instantie onaf, niet spannend en vrij rechtlijnig. Dit wordt goedgemaakt door ‘Unforgetable’ waar de ritmesectie nogmaals uitblinkt en ook Remi op zijn plaats valt. Bij ‘Sunshine’ zoekt de zanger de hoge tonen op; iets dat we niet van hem gewend zijn, maar zeker een aangename verrassing is.

Natuurlijk is dit alles nog in de ‘probeerfase’  en is de gewenning tussen de muzikanten onderling nog hoor- en zichtbaar. Benieuwd of dit op plaat écht explodeert.