Erg lang duurde de performance van Trash Talk afgelopen zaterdag in Stage01 (voorheen Bat Cave) niet, maar als je zag met welk een enorme intensiteit band en publiek met elkaar in de weer waren, snapte je ook wel waarom. Zelden werd er in deze zaal meer gerend, geduwd en gesprongen dan tijdens dit concert.

Hoewel op de 013-website staat dat de avond om half tien aanvangt, is Cornered rond die tijd helaas al klaar met spelen. Tweede act op de rol is het Vlaamse Reproach, dat met grote vaart zijn ouderwetse hardcore/thrash op het publiek loslaat. Geen technische hoogstandjes hier, gewoon een stevige brok rauwe energie die er goed in slaagt de aanwezigen te enthousiasmeren en sommigen onder hen alvast tot wat gezonde lichaamsbeweging aanzet. Een fijne aanloop naar wat nog komen gaat.

“We’re stoked to play in Germany”, aldus de zanger van het uit Brooklyn, New York afkomstige Cerebral Ballzy. Het zou natuurlijk een slechte grap kunnen zijn, maar zeker weten doe je het allerminst. In dit geval vloeit die onzekerheid niet alleen voort uit de slechte topografische kennis van veel Amerikanen waar het Europa betreft, maar ook en vooral uit het feit dat bewuste voorman onloochenbaar ernstig onder invloed van Zekere Middelen is. Voor zover deze makker ooit over zangkwaliteiten beschikte, zijn die nu overduidelijk in voornoemde middelen opgelost. De uiterst elementaire hardcore/punk van de rest van de band resoneert er echter in zekere zin wel mooi bij en de manier waarop de verdwaasde frontman contact met (dan wel steun bij) leden van het publiek zoekt is ook interessant. Muzikaal gesproken bepaald niet om over naar huis te schrijven dus, dit optreden, maar toch heeft het wel wat.

De mannen van Trash Talk laten vervolgens zien dat je ook met een nog enigszins functionerend brein totaal door het lint kunt gaan, waarbij je de zaal ook nog eens moeiteloos op je hand krijgt. Hoe het viertal uit Sacramento het precies voor mekaar bokst, blijft een raadsel, maar in ieder geval is een trage en slepende intro al voldoende om veel aanwezigen hyperactief te krijgen. Daarna gaat het van kwaad tot erger, met mensen die en masse op de zanger en elkaar springen om refreinen mee te schreeuwen, zich indien mogelijk door de zaal laten dragen en voor het podium continu een onoverzichtelijke kluwen van lichamen vormen – een tafereel dat twee jaar geleden trouwens ook al te zien was in Little Devil tijdens ZXZW/Incubate. Respect voor de frontman die zich hier regelmatig met ware doodsverachting in stort (dit moet vroeg of laat onherroepelijk tot verwondingen leiden). Nu heeft deze band muzikaal gesproken haar zaakjes ook prima op orde, met ultrakorte moderne hardcore nummers die erin slagen binnen een tijdsbestek van zegge anderhalve minuut verrassend divers en meeslepend te klinken, maar desondanks blijft zo’n stormachtige respons het verstand verbijsteren. Ongetwijfeld één van de meest heftige optredens die ooit op deze plek heeft plaatsgevonden en toekomstige performances zijn dan ook verplichte kost voor iedere liefhebber van harde muziek en ultra-energieke shows.