Het muzikale programma dat Little Devil afgelopen zondag zijn bezoekers voorschotelde, leek op papier een tikje onsamenhangend. Twee Brabantse (thrash) metalbands moesten de weg plaveien voor een aanzienlijk toegankelijkere Zweedse hoofdact. Dankzij de jeugdige fans van opener Gomorra pakte het in de praktijk echter goed uit.

Afgaande op hun ongeschonden uiterlijk is het waarschijnlijk dat de jongens van Gomorra de middelbare school nog niet verlaten hebben. De muziek die het Bredase vijftal speelt, is echter niet bepaald geïnspireerd door zogenaamde ‘moderne’ metalbands. Nee, deze jonge vrienden grijpen eerder terug op het metalen geluid van de jaren tachtig, waarbij men een grote voorliefde aan de dag legt voor thrash in het algemeen en het oude werk van Metallica in het bijzonder. De nummers zitten tamelijk goed in elkaar en worden heel verdienstelijk uitgevoerd. De in behoorlijke getale aanwezige (school?)kameraden zorgen bovendien voor een aangename sfeer. Een prettig begin van de avond.

Met Nuclear Sushi klimmen we vervolgens een treetje hoger, zowel wat betreft levensjaren als muzikale prestaties. De collectieve ervaring van de band is duidelijk in de goede en afwisselende composities en de vakkundige uitvoering. Vooral de flitsende solo’s van de beide gitaristen trekken de aandacht. “Plutonium Powered Speed Metal” luidt de vrolijke genre-omschrijving van de groep zelf, maar als je de verwijzing naar kernenergie even weglaat zou je het ook wel thrash/speed aangevuld met melodieuze heavy metal-elementen kunnen noemen. Een krachtige muzikale mix, die de trommelvliezen niet onberoerd laat en alles bij elkaar resulteert in het hardste optreden van de dag. Zeker de moeite waard om vaker voorgeschoteld te krijgen dus, deze radioactief geïnfecteerde vissentroep.

Hoewel het Kreator-shirt van de bassist de nietsvermoedende toeschouwer nog op het verkeerde been kan zetten, wordt bij de eerste noten al duidelijk dat Mother Misery behoorlijk uit de toon valt ten opzichte van haar voorprogramma. Dat zegt overigens niets ten nadele van de muziek: hoewel de zanger zelf toegeeft vanavond niet helemaal goed bij stem te zijn, weet dit viertal onmiskenbaar pakkende, stevige rocksongs te schrijven en met passie op het publiek over te brengen. Eventueel nadeel is alleen dat dit publiek zo te zien grotendeels voor de lokale acts is gekomen, maar dat blijkt gelukkig geen roet in het eten te gooien. Het jeugdige elan van de aanhang van Gomorra resoneert namelijk prima met de frisse 'high school' stemming die de toegankelijke rock van de Zweden ademt. Zo bouwen Mother Misery en de toeschouwers samen een mooi feestje. Eigenlijk is het alleen de weinig charismatische frontman die groter commercieel succes van deze groep in de weg zou kunnen staan, want de muziek is op zich sterk en aansprekend genoeg om een enthousiaste horde van (tiener)luisteraars aan zich te binden. Dat succes zou de heren in ieder geval gegund zijn, want getuige hun performance vanavond hebben ze het rock-hart zeker op de juiste plaats.