De Kleine Zaal van 013 was afgelopen vrijdag weer heel even de huiskamer van de meest sympathieke troubadour van Nederland: Lucky Fonz III. De afgelopen jaren is hij vooral bekend geworden om zijn combinatie van droge humor en melancholische singer-songwriter liedjes, maar vanavond laat hij met zijn nieuwe band De Felle Kleuren een andere kant van zichzelf zien. Lucky Fonz de rockster lijkt geboren, al is die eerder wat aandoenlijk en onhandig dan echt rock’n roll.

Met alleen haar gitaar en stem krijgt Grote Prijs winnares Eefje de Kleine Zaal met gemak stil. Ze speelt lieve liedjes over de liefde en de dingen waar ze van houdt. Hiermee zorgt ze voor een instant geluksmomentje voor de luisteraars in de zaal. Voor het creëren van dit fijne momentje heeft ze maar weinig nodig, want zelfs haar van gitaar worden voornamelijk alleen de lage snaren gebruikt. Er zit een duidelijke opbouw in haar optreden: haar laatste liedjes zijn de sterkste. Ironisch genoeg haalt ze bij deze nummers juist iets meer uit de kast: ze zingt met behulp van een loopmachine meerstemmig en een klein melodietje op een xylofoon maakt haar sympathieke optreden compleet.

Het is duidelijk dat Lucky Fonz III er zin in heeft vanavond. Wanneer hij en De Felle Kleuren het podium op klimmen, knallen ze gelijk bijna het complete nieuwe album Hoe Je Honing Maakt er doorheen. Deze plaat is nog maar net uit, toch worden de teksten bijna woord voor woord meegezongen. Misschien komt dit omdat de complete plaat, in tegenstelling tot de andere cd’s van Lucky Fonz III Nederlandstalig is. Deze taalswitch past de Amsterdamse singer-songwriter als een comfortabele jas. Je vergeet bijna dat hij eerder alleen maar in het Engels zong.

De teksten zitten vol humor maar ook smart en melancholie. De liedjes klinken soms alsof het een beat song uit de jaren zestig is en dan weer een beetje als een ordinair levenslied. Zoals het liedje 'Jongens', waar de tekst druipt van de smart: "Jongens zijn net meisjes, maar dan zonder geluk. Jongens zijn verliezers, verliezers stuk voor stuk."

Maar ondanks het sentiment worden de teksten nooit simplistisch of vervelend. Sterker nog: je wordt zelfs erg gelukkig van de nieuwe nummers van Lucky Fonz III en De Felle Kleuren. Het zijn kleine verhaaltjes die gebracht worden met een rockende Lucky Fonz op elektrische gitaar. Hij heeft zijn cowboylaarzen vervangen door, zoals hij ze zelf noemt, suède bordeelsluipers zodat hij beter over het podium kan bewegen. Het rocken zelf gaat nog wat onhandig en onwennig: hij slaat zichzelf zelfs meerdere keren raak met zijn eigen gitaar. Maar dat neem je hem niet kwalijk, het roept vooral een glimlach op. Zoals hij zelf ook tussen de nummers door vertelt: “Het lijkt me verschrikkelijk om serieus genomen te worden.”

Na de nieuwe nummers neemt Otto Wichers (zijn echte naam) nog even de tijd om wat van zijn oudere materiaal te spelen. En hoewel deze liedjes nog altijd even goed zijn, voelt het een beetje vreemd wanneer hij weer alleen met zijn akoestische gitaar op het podium staat. Het contrast is groot: van Nederlandstalige beatmuziek met de Felle Kleuren naar Engelstalige melancholie. Voor de balans in het optreden is het misschien toch beter om eerst het solowerk te doen en dan pas de band op het podium te roepen. Want dan blijft de spanning iets beter hangen, nu slaat de energie van het begin een beetje dood. Gelukkig keren de bandleden van de Felle Kleuren vlak voor de toegift weer terug. De keuze van Lucky Fonz voor deze band en het maken van een Nederlandstalige cd is een hele gelukkige. Dit is Lucky Fonz III op zijn best. Dus toch nog een jongen met een beetje geluk, al blijven het verliezers, verliezers stuk voor stuk.