Een avond vol woeste mannen op gitaar staat op het programma in Stage01. Nieuwkomer binnen het genre we-mikken-alle-metal-stijlen-bijelkaar Kvelertak mag de avond openen om daarna plaats te maken voor de ruige Amerikanen van Bison B.C. Afsluiter Coliseum draait al een tijd mee maar kan niet voorkomen dat de zaal leegstroomt.

De woest uitziende mannen van Kvelertak mogen deze avond openen in een propvolle Stage01. Er wordt afgeteld en meteen daarna is het ook een groot feest. Het publiek brult uit volle borst de Noorse teksten fonetisch mee en de vuisten gaan in de lucht. Eerder dit jaar brachten de heren hun debuutplaat uit die overal goed werd ontvangen en vanavond is te zien dat ze in een korte tijd al een heuse fanschare bijeen hebben weten te sprokkelen. Gek is dit niet, want hun eclectische vorm van metal is super energiek en live ook nog eens ontzettend strak. Met drie gitaristen is het niet alleen ontzettend druk op het podium, maar de bak herrie die er uit komt klinkt ook geweldig. Zanger Erlend Hjelvik geeft zich helemaal, net als de rest van de bandleden. Het duurt dan ook niet lang of de shirtjes gaan uit en de bezwete, met plakplaatjes gevulde blote basten sieren het podium. Het is een groot feest van bier, zweet en lange haren.

De muziek van het uit Canada afkomstige Bison B.C. wordt vaak vergeleken met de eerste platen van Mastodon. Deze vergelijking blijkt ook vanavond goed op te gaan. Opvallend is de Aziatische bassist op zijn duct tape bas: hij maait het hele podium rond en geeft alle energie die hij maar heeft. Vergeleken met hem zijn de twee zanger/gitaristen net standbeelden. Veel nieuw werk speelt Bison B.C. vanavond, maar door het razende tempo lijkt de bezieling ver te zoeken, met als resultaat dat het na verloop van tijd saai en eentonig klinkt. Alsof je een pul speciaalbier drinkt: op het eind smaakt het niet meer zo speciaal als bij de eerste slok. Het publiek zoekt zijn heil ook elders want voor het podium is het ineens beduidend minder druk als bij Kvelertak.

Bij afsluiter Coliseum voltrekt zich de nachtmerrie van iedere band: een leeglopende zaal. Was het bij Kvelertak nog dusdanig druk dat je de haren van de headbangende man voor je in je gezicht of bier kreeg, bij Coliseum kun je aan ballroomdansen doen (mocht de behoefte plots ontstaan). Aan de band zelf ligt het vanavond niet: het is strak en energiek. Bassist Mike Pascal vermaakt de zaal met zijn gekkenbekkentrekkerij. Maar na al het gitaargeweld van de vorige bands, die respectievelijk drie en twee gitaristen hadden, valt een gitaar letterlijk uit de toon en doet het ook leeg aan. Zelfs de ode aan het Groningse poppodium Vera en de voorafgaande lofzang kan niet verhelpen dat het optreden aandoet als een kerstpudding die, terwijl je er al het hele jaar naar uit had gekeken, in elkaar zakt.

Zonder het briljante Kvelertak en het oorverdovende Bison B.C. was het een goede show geweest. Maar het was te veel van het goede en Coliseum kon niet brengen waarop men had gehoopt. Zo eindigde de avond met maar een handjevol mensen voor het podium en een ander handjevol achterin aan de bar.