In 2009 bracht de post-rock formatie Caspian al een bezoekje aan de 013. Toen was ze in Tilburg voor het Incubate festival, waar het optreden kort maar krachtig was. Door problemen in het vervoer kwamen de heren uit Amerika vermoeid en ruim een half uur te laat aan en konden ze slechts twee nummers ten gehore brengen. Vorige week, iets meer dan een jaar later, waren ze terug in Tilburg om te spelen met Mimas en Atlantis. Ze maakten het meer dan goed.

MIMAS
Mimas maakt vanaf het eerste moment een jolige indruk: de Denen spelen met enthousiasme en zijn bevlogen. Deze emotie zit ook in hun muziek, welke voornamelijk vrolijk en upbeat klinkt en zich nog het best laat beschrijven als indie met een subtiel vleugje Sigur Rós. De afwisseling tussen gitaar en trompet werkt prima en textueel komt het lichthartige karakter van Mimas ook naar voren door oneliners als “Facial hair definitely gives me more confidence.”

Ondanks de vooral optimistische noot die Mimas wegzet, is er ook een aantal kanttekeningen te maken. Het met vlagen slordig klinkend spel, maar vooral de valse (dubbel)zang breekt namelijk met haar goede bedoelingen en doet afbreuk aan de muziek. Gelukkig compenseert het enthousiasme dat, waardoor het optreden misschien niet van topniveau is, maar het publiek nog steeds tot glimlachen kan verleiden.

ATLANTIS
De Nederlandse afgevaardigde van vanavond is Atlantis, het eenmansproject van Gilson Heitinga, die vanavond met band optreedt. Het is even schakelen na de vrolijke noot van Mimas: de muziek is veel serieuzer en donkerder, maar ook overtuigender. De heren maken filmische post-hardcore, waarbij de synths en samples een wezenlijk onderdeel vormen van de de muziek. In plaats van alleen opvulling, versterken ze de gitaarriffs door hun veelal duistere en grimmige klank. Het is duidelijk te horen dat Gilson over de muziek heeft nagedacht en hij slaagt er dan ook in om een eigen sound te maken.

De energie die de band uitstraalt op het podium is voor de muziek wat rustig, maar dankzij een prima aansluitende lichtshow komt de sfeer toch goed over. Helaas heeft Atlantis ook een achilleshiel: ondanks de prima riffs worden sommige stukken te lang herhaald, waardoor de spanning en daarmee de impact uiteindelijk wegvalt. Jammer, want nu blijft de band hangen op het niveau waar ze duidelijk potentie heeft, maar niet goed uit de verf weet te komen.

CASPIAN
Caspian is de hoofdact van de avond en net zoals op Incubate 2009, klinken de Amerikaanse post-rockers veel beter live dan op plaat. De extreme, dynamische verschillen in de muziek komen live simpelweg beter over en de heren smijten alle energie die ze hebben in hun gitaarspel. Gecombineerd met wederom een prima lichtshow die de sfeer verder opbouwt, staat Caspian prima haar mannetje. De setlist bestaat vooral uit nummers van het laatste album Tertia, aangevuld met ouder materiaal. Deze keuze bevalt goed: de nummers van Tertia lenen zich prima om domweg gelukkig weg te mijmeren, waar het oudere materiaal de luisteraar wat meer uitdaagt en zo de aandacht vasthoudt. Hierdoor is het hele optreden een licht verteerbaar, maar daardoor niet minder smakelijke traktatie voor de oren.

Als een-na-laatste nummer wordt Sycamore gespeeld, waarbij Mimas op het einde het podium op klimt om daar samen met de Amerikanen op drums het nummer naar het hoogtepunt te drijven. Een leuk showelement en een mooie verbroedering. Op verzoek van het publiek speelt Caspian dan nu echt haar laatste nummer, waarbij ze aan het eind toch nog even laat zien dat ze tanden heeft.

Caspian heeft vanavond gedaan waar ze goed in is: het wegzetten van muziek waarvan het hart zwelt en je als luisteraar alleen nog maar content voor je uit kunt staren met slechts drie woorden in je hoofd: Het is goed. De muziek van de heren mag dan misschien niet de meest uitdagende of spannende in haar genre zijn, maar desondanks weet Caspian wel een tevreden rust te creëren bij de luisteraar en dat is ook heel wat waard. Incubate 2009? Zand erover!