Een donkere maandagavond in de herfst, normaal gesproken niet een tijdstip dat veel vrolijke gevoelens in een mens oproept. Gelukkig zijn daar Emanuel & The Fear en The Black Atlantic om een beginnende winterdepressie met hun mooie, dromerige, troostende indiepop de kop in te drukken.

THE BLACK ATLANTIC
Deze jongens uit Groningen hebben al eerder in Tilburg gestaan en daar ook de nodige zieltjes gewonnen, blijkens de op deze maandagavond toch redelijk gevulde Bat Cave. En met zo’n arsenaal aan mooi georkestreerde, lieve luisterliedjes mag dat eigenlijk niet verbazen. Hun ingetogen indiefolk wordt met zoveel overtuiging gebracht dat je het grootste deel van de set een speld kan horen vallen. De wat langdradige praatjes tussendoor hadden misschien niet echt gehoeven, maar deze wat knullige poging om contact te maken met het publiek was ook wel weer aandoenlijk.

EMANUEL & THE FEAR
Met de muzikale bagage van de vorige band was niets mis, maar dit ensemble pakt op dat vlak pas echt uit, ook qua instrumentatie, met naast de meer gebruikelijke rockinstrumenten ook een viool, een cello en een dwarsfluit in de gelederen. Bij volledige bezetting staan ze zelfs met z’n elven op het podium, maar voor deze tour pakken ze het blijkbaar toch wat bescheidener aan. ‘Chamber pop’, zo omschreef de frontman van de voorafgaande band hun geluid en dat treft de zaak heel aardig, zeker wanneer we daar zijn nadere uitleg ‘pop met statiefjes’ aan toevoegen. Dan denkt de muziekliefhebber natuurlijk meteen aan The Arcade Fire en dat is ook bepaald geen onterechte gedachte, met dien verstande dat deze band wel nog meer op de klassieke toer gaat dan dezen, en ook invloeden van jazz en andere in eerste instantie weinig popgeoriënteerde muziekstijlen (bij The Arcade Fire ook wel aanwezig, maar meer op de achtergrond) meer doorklinken in het geluid. Hoewel het liedje nooit uit het oog wordt verloren en men zich niet verliest in eindeloos gefreak, is het voor het publiek misschien toch wel een hele kluif om dit alles te verhapstukken; men lijkt in elk geval wat minder enthousiast of gewoon enigszins overdonderd door deze band, die ook een stuk extraverter is dan de vorige. Muzikaal valt hier echter zonder meer het nodige te beleven en in New York (hun thuisbasis) schijnen ze al behoorlijk groot te zijn, dus potentieel voor een bescheiden doorbraak is er zeker. Voor de liefhebber van meer uitdagende popmuziek a la Bright Eyes of Sufjan Stevens zeker een aanrader. En oh ja, die Emanuel, dat is behalve de voornaam van de frontman van de band ook de naam die de Verlosser volgens Jesaja zou moeten dragen, dus in dat licht spiritueel-religieuze gospelrandje dat dit soort muziek wel wat aankleeft is daarmee ook weer voorzien. Bevrijd u van uw angsten met Emanuel & The Fear.