De Kleine Zaal van 013 was deze editie het toneel waarop vooral de Vlamingen imponeerden. Dez Mona speelde meeslepende soul, The Hickey Underworld gewoon fucking luid en The Van Jets kende energie genoeg waarmee een dozijn Duracellkonijntjes lang genoeg mee vooruit kan.

DEZ MONA
Zonder veel verwachtingen stapt deze recensent de Kleine Zaal binnen, onbekend met Dez Mona die de ondankbare taak heeft gekregen om hier af te trappen op een vroeg tijdstip. De Vlamingen trekken de zaal echter goed vol met hun vertangoficeerde versie van Nick Cave-achtige bombastische rock. Zanger Gregory Frateur speelt een soort sleazy, Morrissey-achtige lounge-zanger op het podium, maar heeft ook een vocaal bereik waar je u tegen zegt (en dat doen we niet vaak in Nederland.) Met een slepende, dramatische cover van Nina Simone's Take Care Of Business en het eigen meer rockende werk vormt Dez Mona een vroeg hoogtepunt van de avond. Een mooie vondst voor eventueel scoutende zomerfestivals. (RG)

THE BLACK ATLANTIC
De laatste keer in Tilburg stonden deze Groningse mannen onder leiding van Geert van der Velde in Cul de Sac. Nu is het aan de (voor deze keer drie) heren om de Kleine Zaal stil te spelen en dat lukt heel behoorlijk. De singer-songwriter folk die sterk aan Patrick Watson doet denken, dwingt bij het merendeel van het publiek respect af. Enthousiast wordt er mee geklapt op de fantastische samenzang die op bijna nihilistische wijze wordt begeleid. The Black Atlantic heeft een mysterieuze sound (niet voor niets stonden ze vorige week nog in het voorprogramma van Wovenhand) maar ook iets warms wat als een deken om het publiek wordt gedrapeerd. Al met al een intiem optreden. (LR)

THE VAN JETS
The Van Jets weten de Kleine Zaal helemaal stampvol te krijgen met hun ADHD-rock. Zanger Johannes Verschaeve ziet er met zijn lichte, zwarte oogmake-up wat vreemd uit, maar wat maakt het uit: het voor het grootste gedeelte uit Vlamingen bestaande publiek vindt hem geweldig. Dansend en soms springend nemen de aanwezigen de hyperklanken van de mannen uit Oostende in ontvangst. Een van de hoogtepunten van het optreden is de cover Fashion van David Bowie, die in eerste instantie niet te herkennen is. Een leuk optreden van een leuke band waar we nu in Nederland nou eindelijk maar eens net zo veel van moeten gaan horen als in België. (SW)

DEWOLFF
Kan iemand uitleggen waarom iedereen zo lyrisch is over DeWolff? Voorop gesteld dat deze jonge heren kwalitatief erg goed zijn. Zeker gezien hun leeftijd petje af voor het gitaarwerk en de rauwe stem die helemaal niet bij een vijf- à zestienjarige lijkt te horen. Maar wat mist de sixtiesrock van DeWolff? Liedjes! Het eerste nummer kent nog iets van een kop en straat maar daarna verzandt elk nummer in eindeloze solo’s die nergens naartoe werken. Bij de laatste solo springt frontman Pablo van de Poel het publiek in. Allemaal leuk en aardig, maar toch wil je heel graag dat dit ophoudt. (LR)

THE HICKEY UNDERWORLD
Volgens host Marlon Penn wordt The Hickey Underworld door hun manager omschreven als 'gewoon fucking luid'. Daar is geen woord teveel mee gezegd: harde gitaren en een schreeuwende, soms zelfs krijsende zanger, waarvan op de plaat bijna geen gebruik wordt gemaakt. Midden in een nummer gooit de drummer opeens een drumstok naar de bassist (geen voltreffer) en gebaard naar hem toe te komen. Er is duidelijk onenigheid en de bassist loopt met een licht hangend hoofd naar hem toe. Het publiek lijkt daar echter weinig van mee te krijgen en het doet dan ook geen afbreuk aan het concert. Dat is gewoon retestrak, hard en goed. (SW)