Met heel wat ouderwets lompe death metal op gematigd tempo van de hand van de heren (en zowaar een enkele bassende dame) van Benediction, Six Feet Under en hoofdact Bolt Thrower en een stevige portie elementaire grindcore van Napalm Death kende de eerste dag van Neurotic Deathfest in 013 een hoog old school gehalte. Het publiek kon er zichtbaar geen genoeg van krijgen.

ABORTED
De aftrap in de Dommelsch Zaal  is echter voorbehouden aan onze vrienden van het oorspronkelijk Belgische Aborted, bepaald geen onbekenden op dit doodsfestijn. In tegenstelling tot de meeste andere groepen die vandaag deze verhoging betreden, behoort deze groep duidelijk tot de nieuwe lichting death/grind bands met haar iets technischer aanpak en rap speeltempo. Deze keer houdt de band de melodieuze solo’s en andere opsmuk echter opvallend binnen de perken, wie weet ook wel om niet te veel uit de toon te vallen bij de andere orkestjes op het schema. Hoe dan ook slaagt de band er als gewoonlijk in een puike performance neer te zetten (waarbij ook nog even de hulp van de zanger van Benighted wordt ingeroepen), die de zaal meteen in beweging krijgt.

BENEDICTION
Het vervolgens aantredende Benediction is één van die vele illustere namen op het rooster van vandaag die al decennia rondzingen in het death metal genre. Tegenwoordig aangevoerd door hetzelfde kaalhoofd dat ook de vocalen van Anaal Nathrakh voor zijn rekening neemt, zetten de Engelsen een uitermate degelijke show neer, waarbij vooral het oudere werk op veel goedkeuring  van het publiek kan rekenen. De aanwezigen volgen de adviezen van de zanger met betrekking tot de vorm van de pit  nauwgezet op en het plezier van alle betrokkenen is dan ook onmiskenbaar.

BELPHEGOR
In plaats van het aangekondigde The Red Chord uit Boston, dat blijkbaar zijn gehele Europese tour heeft afgelast naar aanleiding van de IJslandse vulkaanuitbarsting, staat daarna onverwacht het duistere Oostenrijkse gezelschap Belphegor op de planken. Dat is overigens bepaald geen straf, want het meer naar black metal neigende doodsgereutel van deze met bloed besmeurde makkers komt de muzikale afwisseling op het hoofdpodium zeker ten goede. Bovendien zijn deze lieden (zoals dat wel vaker op de zwarte metaalafdeling het geval is) niet vies van een beetje
theater, met een groot demonisch doek op de achtergrond en een varkenshoofd als extra bandlid. Op een gegeven moment zet de voorman zelfs een ondefinieerbaar leren kapje met spikes op. Heel vermakelijk allemaal.   

SIX FEET UNDER
Daarop mag Six Feet Under eindelijk zijn rechttoe rechtaan beukende en pakkende death metal liederen op dit fijne festival ten gehore brengen. Vanzelfsprekend slaagt dit viertal er moeiteloos in de zaal mee te krijgen met zijn simpele maar doeltreffende muzikale aanpak. Hierbij verdienen vooral het afwisselende gebrul en gekrijs, de ongelofelijk lange dreadlocks van voorman Chris Barnes (ooit zanger van Cannibal Corpse) en de incidentele prima solo’s van Steve Swanson een speciale vermelding. De groep sluit haar optreden wijselijk af met nummers van het sterke debuutalbum 'Haunted' zoals 'Lycanthropy', 'Beneath A Black Sky' en 'Human Target', gevolgd door een cover van het even eenvoudige als memorabele 'T.N.T.' van AC/DC. Het is de enige verrassing in een voorspelbaar, maar daarom niet minder effectief optreden.   

NAPALM DEATH
Een feest als dit zou natuurlijk niet compleet zijn zonder de grindcore en death metal pioniers van Napalm Death, dat vorig jaar met 'Time Waits For No Slave' de zoveelste langspeler heeft toegevoegd aan zijn indrukwekkende oeuvre. Daarvan wordt dan ook wel een enkel nummer gespeeld, maar aangezien deze oudere jongeren toch alweer enige jaren met passie teruggrijpen naar hun muzikale roots, hoeft het niet te verbazen dat het grootste deel van de set is gevuld met klassiekers van Scum en From Enslavement To Obliteration aangevuld met kraker 'Suffer The Children' van Harmony Corruption. De spaarzame pauzes tussendoor worden door de immer sportieve Barney Greenway gevuld met de voor deze groep kenmerkende seculier anarchistische overpeinzingen (waarop de Dead Kennedys cover 'Nazi Punks Fuck Off' natuurlijk naadloos aansluit). Geweldig om te zien hoe deze bende er na al die jaren nog steeds in slaagt het meest felle en intense concert van de dag te geven.

RISE AND FALL
Terwijl in de Dommelsch Zaal de oude legendes heersen, krijgen de jonge honden van Rise And Fall de kans zich in de Bat Cave te bewijzen. Dat doen deze Belgen met verve met een heftige en afwisselende performance die gemeten naar de maatstaven van dit festijn ongekend veel hardcore invloeden verraadt, die echter op zeer eigenzinnige wijze verwerkt worden. Wel een beetje jammer voor de mannen dat tegen het einde van hun set de grot nogal leegloopt door het nakende concert van Bolt Thrower, maar dat neemt niet weg dat ze vandaag een ijzersterk visitekaartje hebben afgegeven.

BOLT THROWER
De terechte hoofdact van deze eerste festivaldag betreedt het plankier na een passend bombastisch intro, dat de monumentale en heroïsche sfeer waarin dit alweer sinds 1986 opererende gezelschap zich zo graag dompelt feilloos weet op te roepen. Wat volgt is een pot onvervalste old school death metal, met over het algemeen trage, plechtige tempo’s, een laag en lomp geluid en bovenal een sterke nadruk op memorabele liederen in plaats van op technisch vernuft. In het geval van Bolt Thrower handelen die welhaast zonder uitzondering over oorlog en heldendom, zoals titels als 'No Guts, No Glory' en de onvermijdelijke afsluiter van de reguliere set, de klassieker '…For Victory' al ondubbelzinnig aangeven. Het publiek draagt de veteranen (en een enkele aanwezige) op handen en in de tot de nok toe gevulde zaal wordt dan ook druk met de haren geschud en gemosht, terwijl refreinen regelmatig massaal worden meegezongen en de handjes vaak collectief de lucht in gaan. Een passend einde van een dag waarin de traditionele death metal grootheden duidelijk het vaandel droegen.