Het was afgelopen maandag erop of eronder voor drie studenten van de Rockacademie. In een afgeladen Paradox was hun moment aangebroken om af te studeren door middel van een presentatie. Grote verrassing van de avond was Marlon Penn die met een powerbluesband de jaren '60 helemaal deed herleven.

JONI SCHOLTEN
Voor de bassist van wijlen Leaf is de avond er eentje met een aantal ex-leden van zijn voormalige band. Gitarist Ocker Gevaerts en zanger Tinus Konijnenburg zijn ook van de partij. Deze formatie slaat de weg in van 'uplifting' liedjes die mierzoet zijn (de pa-pa-pa's en de oe-oe-oe's zijn niet van de lucht), maar met dodelijke precisie worden uitgevoerd. De meerstemmenzang is kippevelverwekkend en de muzikaliteit straalt van ieder lijntje en ieder klein detail af. Fleetwood Mac kon dat ook ten tijde van Tango In The Night; pure pop maken. Scholten mag zijn baskunsten vertonen tijdens een solo-moment. Met alleen de bas speelt hij een nummer van Queen, maar door de constante stroom aan noten, is het voor veel mensen niet duidelijk welk nummer het nou is. Als afsluiter mag rapper Skiggy Rapz twee nummers meedoen om nog even lekker te funken zoals Jamiroquai dat ook ooit deed.

IRMA VAN PAMELEN
Lichte zenuwen voor zangeres Irma van Pamelen, want ze is al een tijdje bezig met eigen materiaal, maar vanavond is het voor het eerst dat de songs live worden uitgevoerd. Wat meteen opvalt is een groot olievat dat later wordt gebruikt bij een cover van Björk's 'Yoga'. Maar wat nog wel het meeste opvalt is de stem van Van Pamelen. Loepzuiver en enorm krachtig. Het blijft niet bij een enkele keer dat ze bijna haar (kundig spelende) begeleidingsband omblaast. Wellicht dat daarom het volume van de achtergrondzangeressen tegen het einde aan omhoog wordt geschroefd, want de verhouding is bij het slotakkoord wat ver te zoeken. Daarnaast is het muzikaal dik in orde, maar mist de hele performance nog een beetje bezieling. Van Pamelen zingt veel over gevoelens, maar moet wellicht de nummers wat vaker live uitvoeren om ze nog meer te voelen.

MARLON PENN
Als afsluiter mag iemand aantreden die geen onbekende is van 3VOOR12/Tilburg. Het is niemand minder dan Marlon Penn, die naast veel optredens ook nog gewoon op de Rockacademie zit c.q. zat. Evenals zijn voorgangers lukt het ook Penn om de beoordelers te overtuigen van zijn kunsten, iets wat wij van 3VOOR12/Tilburg ook al lang zijn. Penn begint, zittend op een kruk met een akoestische gitaar, aan twee nummers. De ene draagt hij op aan iedereen die hem dierbaar is, de andere aan zijn ouders. Met een prachtige kopstem en mooi gitaarspel krijgt hij een drukke Paradox bijna helemaal stil en barst er na ieder nummer een gigantisch applaus los. Met 'Forsake Me' beginnen Penn en co. aan drie nummers van zijn album die stuk voor stuk met ontzettend veel gevoel worden uitgevoerd.

Na een korte changeover staat de muzikant met een andere band. Alleen drummer Wouter Budé is gebleven, maar de zang komt nu van Paul Verschuur en de basgitaar van Sophie van Schaik. Het is Little Miss Jane, "powerblues", volgens Penn. Daarmee doet hij het geheel geen woord te kort. De drie songs doen niet denken aan Jimi Hendrix, het ís Jimi. Met een ongekende drive ramt Budé als een gek op de drums, Verschuur zingt/schreeuwt als Roger Daltrey in zijn hoogtijdagen en Penn schudt solo's uit zijn welgeklede mouw alsof het allemaal komt aanwaaien. Zelfs als tegen het einde de bas van Van Schaik uitvalt, gaat Budé door en bouwen de gitaristen de spanning op tot de bas er weer is. Even gracieus als overtuigend smijt het kwartet de laatste noten de zaal in en mag het niemand verbazen dat ook Penn geslaagd is.