In Paradox is het weer een avond van de Avontuurlijke Muziek. Afgetrapt door Knalpot en afgemaakt door Puma, twee bands die absurde schema’s niet schuwen en zich beiden laten beïnvloeden door verschillende genres die allen terug te horen zijn in de muziek.

Het uit Amsterdam afkomstige Knalpot lijkt een verwijzing naar het oeroude Nederlandse gerecht stampot. Verschillende muzieksoorten van electro en dub tot postrock en jazz worden in een grote kookpan gegooid en tot een fijne pulp doorkookt, geprakt en geserveerd met een fijne jus en goede braadworst. Het resultaat; een hectische potpourri van stijlen rolt over Paradox. Hier en daar doet het duo denken aan Trans Am, maar dan in stukjes geknipt en in willekeurige volgorde terug geplakt. Gevolg is dat Knalpot met hun semi-geïmproviseerde set voortdurend weet te verrassen.

Puma is een ander verhaal. Meer georiënteerd op de freejazz, maar met een geluid dat doet denken aan de postrock van Mono, improviseren de drie een een set van dik een uur aan elkaar. Daarin zorgen de analoge synthesizers voor de donkere tonen, de gitaar voor de nodige lang uitgezette atmosferische feedback partijen en de drums voor de robotachtige jazzpercussie. Op het podium vindt een voortdurende golf van communicatie plaats; blikken, tevreden glimlachen over en weer en af en toe een kreet van de gitarist. De mannen zijn duidelijk op elkaar ingespeeld en vullen elkaar perfect aan. Voor het geoefende oor is het resultaat een genot om naar te luisteren en voor de blijvers een reden tot een dik aangezet applaus. Puma zoekt echter wel meer dan Knalpot de extremen op, waardoor verschillende mensen voortijdig de zaal verlaten. Puma is daarmee dus geen katje dat zomaar bij iedereen op schoot kan liggen, maar wel verraderlijk goed kan snorren.