Het 18-jarige kereltje Tomas Day (aardige stem) bracht laid back-liedjes die perfect passen bij een strandtent op een zomeravond ergens in de Caraïben. Caro Emerald speelde keurig de jazznummers van haar hit-cd en was na een uur door haar repertoire heen. Het was muzikaal gezien een tamelijk brave en weinig spannende avond in een uitverkochte Kleine Zaal, maar dat was precies waar veel bezoekers voor kwamen.

Zoals het typische strandkampvuurmuziek betaamt, zijn de nummers van de Tomas Day band inventief noch erg afwisselend. De feel-good surf-pop is van het type dat je op de achtergrond draait op een regenachtige zondagochtend, als jij en je geliefde het bed nog niet uit willen en de neerslag weg willen dromen. Met Day's stem, de patente bas van Axe Hessel (nog maar een week bij de band) en cajón klinkt het geheel lekker en het luistert gemakkelijk weg. Tegen het eind geeft Day met Elvis zelfs nog wat gas met oldskool rock-'n-roll. Elvis' Blue Suede Shoes is namelijk de uitsmijter.

Als Caro Emerald (Caroline van der Leeuw klinkt een stuk minder exotisch) de bühne betreedt, is het applaus royaal. Het redelijk gemêleerde publiek heeft allang besloten dat het een leuke, gezellige avond gaat worden. Caro Emerald en haar zeven mannen hoeven het alleen maar niet te verprutsen om met een gloriegevoel naar huis te kunnen. Het voordeel van een plaat die acht weken (and counting) op 1 staat, zullen we maar zeggen. Dat is overigens al een record in de Nederlandse popmuziek als het gaat om een debuutalbum.

Dat de stijlvol geklede Emerald een stem heeft waar mogelijkheden inzitten blijkt al snel een understatement als ze The Other Woman zonder enige vorm van begeleiding inzet. Het is terecht een tiental seconden doodstil. Wanneer een saxsolo daarna de inleiding vormt van de doorbraakhit Back It Up is het uitgelatenheid troef in de zaal. Gezien het feit dat zo goed als iedereen de tekst kent, oppert Emerald om zowel de mannen als de vrouwen een stukje refrein te laten zingen. Het stelt muzikaal allemaal niet zoveel voor, maar het is verdomd effectief om het publiek een toffe tijd te bezorgen.

Dat de jaren veertig en vijftig in gedachten roepende jazz gecombineerd wordt met een scratchende dj (de enige van de zeven heren niet strak in het pak) roept gemixte gevoelens op. Bij sommige nummers zijn de samples en hiphopbeats een interessante en welkome toevoeging, terwijl het in andere gevallen, bijvoorbeeld wanneer een beat uit de laptop gehaald wordt, de vraag oplevert waarom de band geen drummer heeft. Iets anders dat eenzelfde dubbel gevoel oplevert, is het feit dat het allemaal wel heel gelikt en risicoloos is wat de onderhoudende band doet. Nergens een rauw randje, een spannende improvisatie of een uithaal van Emeralds stem, die dat toch echt wel lijkt te kunnen. Wat dat betreft laat Emerald helaas niet het achterste van haar tong zien. Tegelijkertijd is dat niet iets om verbaasd of verbolgen over te zijn bij een band die, mede dankzij De Wereld Draait Door, het grote publiek heeft weten aan te spreken.

In de onontkoombare toegift wordt tot slot nog even duidelijk waarom het gezegde 'schoenmaker blijf bij je leest' van alle tijden is. Als twee blazers bij instant-classic A Night Like This (bekend van de Martini-reclamespot) besluiten tot het zingen van backing vocals, doemt het beeld van een studentencoverband even op. Maar dat de heren dit meezingen beter hadden kunnen laten, maakt het enthousiaste publiek totaal niet uit. Emerald - oprecht vrolijk verbaasd over de volle zaal bij deze eerste show van de clubtour - blijft dank betuigen aan een publiek dat daar maar al te graag een enorm applaus tegenover stelt. Zo kunnen beide groepen zeggen dat ze een leuke, gezellige en bovendien geslaagde avond hebben gehad.